Ο δρόμος στην αρχή του χωριού με τα δέντρα δεξιά κι αριστερά μας ¨ξυπνάει¨ όμορφα συναισθήματα. Το σπίτι της γιαγιάς μας στο οποίο μένουμε είναι στο Φλόνικο, έχοντας θέα όλο το χωριό. Η γιαγιά μας είναι εκεί να μας υποδεχτεί όπως κάθε χρόνο τέτοια εποχή. Είναι μια υπέροχη γυναίκα, η καλύτερη γιαγιά του κόσμου.
Ότι και να πεις γι’ αυτή τη γυναίκα είναι λίγο. Μας περιεργάζεται καλά-καλά. Τακτοποιούμε τη βαλίτσα μας πάνω στο δωμάτιο. Ρίχνουμε μια ματιά στο σπίτι και απολαμβάνουμε τη συζήτηση με τη γιαγιά μας. Επισκεπτόμαστε θείους, θείες, ξαδέρφια για να τους χαιρετήσουμε. Σε λίγο κατεβαίνουμε στην πλατεία για να συναντήσουμε τα υπόλοιπα παιδιά.
Τα υπόλοιπα παιδιά είναι από Αθήνα και Θήβα. Κάποια ήρθαν νωρίτερα από μας και κάποια άλλα θα είναι στο νησί σε λίγες μέρες. Είναι όμως και αρκετοί Ελληνοαυστραλοί. Το ραντεβού για τη θάλασσα είναι κάθε μεσημέρι στην πλατεία του χωριού όπου γύρω στα 15 παιδιά – άλλες φορές λιγότερα άλλες φορές περισσότερα- ξεκινάμε με τα πόδια για το Διαπόρι.
Είναι λίγο μακριά αλλά με τη συζήτηση και τα αστεία πολλές φορές δεν το καταλαβαίνουμε. Άλλες πάλι φορές ίσως σταθούμε τυχεροί αν περάσει κάποιος ψαράς με καρότσα να μας πάρει. Φτάνουμε και όλη η θάλασσα είναι δική μας! Τα ψαροκάικα από τη μια μεριά και μεις από την άλλη. Δεν έχει ποτέ κύμα όσο και να φυσάει γιατί είναι κόλπος.
Η θάλασσα είναι κρύα και πεντακάθαρη! Δε μπορείς να πάρεις τα μάτια σου από το μπλε της θάλασσας! Αρχίζουν οι βουτιές και βγαίνουμε από τη θάλασσα μόνο όταν είναι να φύγουμε και να γυρίσουμε πίσω στο χωριό! Αλλά πριν ξεκινήσουμε για το γυρισμό τρώμε και το παγωτό μας στο γνωστό μέρος! Μετράμε πόσα μπάνια έχουμε κάνει και πόσα παγωτά έχουμε φάει! Η αλμύρα είναι αποτυπωμένη σε όλο μας το σώμα! Στην επιστροφή τραγουδάμε! Φτάνοντας στην πλατεία του χωριού τραγουδώντας, οι ταβέρνες έχουν ήδη αρχίσει και στρώνουν τραπέζια.
Τρέχουμε για το σπίτι να φάμε, και να κάνουμε μπάνιο με το λάστιχο κι έπειτα κατεβαίνουμε στην πλατεία του χωριού! Μόλις μαζευτούμε όλα τα παιδιά παίζουμε το αγαπημένο μας παιχνίδι. Κρυφτοκυνηγητό! Χωριζόμαστε σε δύο ομάδες. Η κάθε ομάδα μπορεί να έχει και 15 άτομα. Η μία ομάδα φυλάει και η άλλη ομάδα κρύβεται σε όλο το χωριό. Βρίσκουμε απίστευτες κρυψώνες, εξερευνώντας παράλληλα όλο το χωριό!
Το παιχνίδι αυτό κρατάει πολύ ώρα! Άλλες πάλι φορές μπορεί να κάνουμε περίπατο στο χωριό. Ή να παρατηρούμε τον έναστρο ουρανό, μετρώντας τα αστέρια καθώς δεν είναι λίγες οι φορές που βλέπαμε ένα αστέρι να πέφτει από τον ουρανό και καθώς διαγράφει την πορεία του στον ουρανό... να σβήνει. Τα βράδια στο βεραντάκι της γιαγιάς με τις απίστευτες ιστορίες της είναι όμορφα και ¨ζεστά¨.
Πλησιάζει ο Δεκαπενταύγουστος. Το χωριό σφύζει από ζωή! Το πανηγύρι κρατάει 2 μέρες. Πηγαίνουμε στην εκκλησία με τη γιαγιά, κάνουμε βόλτα όπου διάφοροι μικροπωλητές παρουσιάζουν την πραμάτειά τους, και καθόμαστε μαζί με συγγενείς σε ένα από τα δύο γνωστά ταβερνάκια της πλατείας (αφού έχουν κλείσει τραπέζι εννοείται) για φαγητό. Η ζωντανή μουσική δε θα μπορούσε να λείπει και σιγά σιγά παίρνουμε και μεις μέρος στο χορό με τον Κεχαγιά και το Πάτμα! Χορεύουμε μέχρι να κουραστούμε μικροί και μεγάλοι! Μόλις περάσει ο Δεκαπενταύγουστος αρχίζει και αλλάζει το σκηνικό προειδοποιώντας σιγά σιγά για τον ερχομό του φθινοπώρου...
Η παρέα, μέρα με τη μέρα, λιγοστεύει αφού καθένας γυρίζει με βαριά καρδιά στον τόπο του. Η μέρα του γυρισμού μας βρίσκει με ανάμεικτα συναισθήματα. Από τη μια μεριά δε θέλουμε να αποχωριστούμε τη γιαγιά μας και το όμορφο νησί μας κι από την άλλη πεθυμήσαμε το σπίτι μας και τους φίλους μας.
Στο αεροδρόμιο η συνοδός εδάφους μας βάζει τα χαρτιά που πρέπει να φοράμε ως ασυνόδευτα για να μας παραλάβουν οι γονείς μας (εκτός αν είναι και κείνοι μαζί μας). Η αεροσυνοδός στο αεροπλάνο μας βάζει σε μπροστινές θέσεις υπό την επίβλεψή της. Τροχοδρομεί το αεροσκάφος των Ολυμπιακών Αερογραμμών, σηκώνεται η μύτη του αεροπλάνου, κοιτάζουμε από το παράθυρο την όμορφη Λήμνο που αφήνουμε πίσω μας με μία υπόσχεση να ξαναέρθουμε σύντομα!
