Κόρη της Αγγελικής Πριάκου – που και αυτή χάθηκε πρόωρα- και του Στράτου Σακκαλή η Νιόβη, ήταν ένας άγγελος σε ομορφιά σε καλοσύνη και σε ήθος. Αυτά που δεν ξέρω ποια δύναμη τα ζηλεύει και τα σταματά τόσο άδικα. Ποια δύναμη τα κόβει με τέτοια ευκολία σαν να κόβει ένα τριαντάφυλλο και το πετά στο χώμα.
Μαθήτριά μου στο Γυμνάσιο Μούδρου η Νιόβη και αργότερα αρχιτέκτονας του Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης. Ευγενική, προσγειωμένη, αγαπητή σε όλους. Γελαστή και χαρούμενη σκορπούσε έναν αέρα αισιοδοξίας.
Πριν μερικές μέρες με είδε μέσα από ένα αυτοκίνητο στο Μούδρο. Κατέβηκε τρέχοντας με αγκάλιασε και με φίλησε. Δάσκαλε δεν σε ξεχνώ ήταν τα πρώτα της λόγια. Μού είπε για τα σχέδιά της και το πόσο ευτυχισμένη είναι με την προσμονή του μωρού της.
Δεν έχω να της πω τίποτα – ούτε στο φίλο μου το Στράτο- παρά μόνο ότι η ζωή είναι ένα δώρο που δεν μας δίνεται για πάντα. Δεν κρατάει καμιά σειρά και δεν υπολογίζει ούτε τα σχέδια ούτε την αξία κανενός. Δεν λογαριάζει τον πόνο και τη θλίψη που σκορπά σε αυτούς που μένουν πίσω.
Δυστυχώς όμως δε μπορούμε να κάνουμε τίποτα γι αυτό και το μόνο που μας μένει είναι να το υπομένουμε με αξιοπρέπεια. Η παρηγοριά μας είναι τα καλά λόγια και η εκτίμηση των ανθρώπων που μας γνωρίζουν.
Μακάρι να υπάρχει παράδεισος και να βάλουν εκεί τη Νιόβη στην πρώτη θέση, γιατί εκεί της αξίζει.
