Εγώ εδώ, τα ίδια, μου λείπεις, βγαίνω βόλτα στην πόλη, μυρίζουν τα λουλούδια, όλο σκοντάφτω στα προεκλογικά έργα του δημάρχου, πέφτω και σηκώνομαι, κάποτε καρφώνομαι σε δυο πατούσες με βρώμικες άσπρες κάλτσες που κουνιούνται μόνες στον ύπνο τους, δίπλα ένας καφέ αρκούδος, ενθύμιο κάποιας παλιάς ζωής, άστεγος κι αυτός μακριά από το σπίτι του, άστεγος κι εγώ χωρίς εσένα. Πιο ‘κει ακρωτηριασμένοι τοξικομανείς με τα μούτρα κολλημένα στη τζαμαρία κοιτούν με αγωνία τους αναγνώστες των τοπικών φρη πρες που, παρά την ανυπόφορη ζέστη της άνοιξης, τρώνε αχνιστή σούπα από κόκαλο μοσχαριού. Τα μεσημέρια εξακολουθώ να ονειρεύομαι το ολόγραμμα του Άδωνη, κι εσύ να μην είσαι εδώ κι όλο να με παίρνεις τηλέφωνο απ’ τις συναυλίες να ακούμε τραγούδια, αλλά να μην είσαι εδώ.
Τα νέα τα μαθαίνω κυρίως από τα αμπαλαρισμένα μαγαζιά της πόλης, που, τυλιγμένα όπως είναι με παλιές εφημερίδες, μοιάζουν με σύγχρονα σκιάχτρα που διώχνουν μακριά τους ενοχλητικούς, και είναι σαν να λένε, να φύγετε, εδώ δεν μένει πια κανείς, το σαξές στόρι πέρασε από το επόμενο στενό. Στην τζαμαρία του πρώην μπακάλικου της γειτονιάς διαβάζω πως στη Βολιβία εκατόν πενήντα πιτσιρίκια συνεπλάκησαν με την αστυνομία με αφορμή ένα νομοσχέδιο που απαγόρευε την εργασία κάτω από τα δεκατέσσερα έτη. Τα πιτσιρίκια απαιτούσαν να δουλέψουν για να στηρίξουν τις οικογένειες τους, όμως το αίτημά τους απορρίφθηκε από το κοινοβούλιο. Το δικό μου αίτημα είναι μόνο για λίγη τεμπελιά κάτω απ’ τις λεμονιές που καθόμασταν μαζί και για τις Κυριακές που θα σου μαγειρεύω κοτόπουλο με πατάτες στο φούρνο. Μόνο να έρθεις κι εγώ θα σου φτιάχνω τσάι με βότανα, θα σου λούζω τα μαλλιά, θα σε πηγαίνω στο πάρκο να σου δείχνω τους κορμούς των δέντρων, θα είναι ωραία. Το ολόγραμμα του Άδωνη εξακολουθεί να με κατατρέχει. Να πεθάνει ο φασισμός!
Στην πλαϊνή τζαμαρία του μπακάλικου διαβάζω για ένα δεκάχρονο κορίτσι που συνελήφθη στο Αφγανιστάν ζωσμένο με εκρηκτικά, λίγο πριν τα ενεργοποιήσει. Ο αδερφός της την ανάγκασε να γίνει καμικάζι. Τον περασμένο χρόνο, ο τοπικός κοινοτάρχης απέμεινε χάρη σε αρκετά παιδιά που είχαν επιχειρήσει επιθέσεις αυτοκτονίας. Κι εσύ να μην έρχεσαι κι όλο να σε περιμένω για να χορέψουμε μαζί Σμιθς μέχρι να ζαλιστούμε και να πέσουμε κάτω και μετά να τσακωνόμαστε αν το Queen is Dead ή το Strangeways Here We Come είναι ο καλύτερος δίσκος και άκρη να μη βγάζουμε, να γυρνάμε σε τοπία που την άνοιξη είναι σαν πίνακες του Βαν Γκονγκ, να σου μιλάω για τα λαϊκά κορίτσια της επαρχίας που δουλεύουν σε καφετέριες και όλο λένε οκέι και αμ σόρυ και μετά κοιμούνται με αμερικανούς μισθοφόρους που την επόμενη μέρα φεύγουν για να σκοτώσουν αμάχους στο Ιράκ.
Γι’ αυτό σου λέω, έλα, θα πάμε βόλτα με το αυτοκίνητο, θα γαμηθούμε σε κάποιο νοικιασμένο δωμάτιο κοντά στην αποβάθρα του λιμανιού, θα καπνίσουμε μαζί στο παράθυρο, να ξεχάσουμε τον Άδωνη και το θάνατο.
