τη δευτέρα μετά από εκείνο το σαββατοκύριακο - πέρα από κάθε προσδοκία - ο πατέρας μου ξύπνησε. μας ξάφνιασε όλους, εμένα, τη μάνα μου και τον γιατρό του, που μας είπε ότι “έχει το κοκκαλάκι της νυχτερίδας”. όλη η δεξιά μεριά του σώματός του είχε νεκρωθεί, υποτίθεται, αλλά αυτός άρχισε να κουνάει το χέρι και το πόδι του χωρίς ιδιαίτερη δυσκολία. το μυαλό του είχε θολώσει, ήταν πολύ φοβισμένος και αργός στις αντιδράσεις του. θυμάμαι όλα τα βράδια που περάσαμε μαζί επί ένα μήνα, πηγαίνοντας πάνω κάτω τον διάδρομο της νευρολογικής, μετρώντας τα βήματά του. μάθαινε να περπατάει απ’ την αρχή, χαμογελούσαμε και οι δυο όταν κόβαμε το νήμα σ’ αυτό ακριβώς το παράθυρο. ένα χρόνο πριν βρέθηκα πάλι στο ρίο, σε ένα δωμάτιο του πέμπτου που έβλεπε στην πίσω μεριά. σκέφτηκα να αρχίσω να παρακαλάω το βουνό να φύγουμε γρήγορα από εκεί μέσα, να παίξω το παιχνίδι μήπως πάλι μου βγει. καθόμασταν μπροστά στο παράθυρο και της στέγνωνα τα μαλλιά με ένα σαράβαλο πιστολάκι. ήταν πάσχα και έβρεχε κάθε μέρα. και το βουνό δεν άκουγε και τα σύννεφα σκούραιναν και δεν σταμάτησε να βρέχει ούτε μια μέρα.
04.04.2013 | 02:13
σε αυτό το παράθυρο στεκόμουν δέκα χρόνια πίσω
Από το Du hast den Farbfilm vergessen
σε αυτό το παράθυρο στεκόμουν δέκα χρόνια πίσω. τότε δεν υπήρχε η γέφυρα. και τότε ήμουν γενικώς πιο χαρούμενη. είχα πάρει το πρώτο αεροπλάνο από την αγγλία γιατί ο μπαμπάς είχε πάθει σοβαρότατο εγκεφαλικό. γύρισα και τον βρήκα σε κώμα. ήταν σε κώμα για 48 ώρες, κατά τις οποίες εγώ κοίταζα από αυτό παράθυρο και παρακαλούσα τη θάλασσα και τον μπλε τρούλο της εκκλησίας απέναντι και τα αυτοκίνητα στο πάρκινγκ και τα μικρά ανθρωπάκια που πηγαινοέρχονταν και τα φέρρυ μπόουτ και τα λεωφορεία ρίο-πανεπιστημιούπολη να ξυπνήσει. ένα ολόκληρο σαββατοκύριακο το βλέμμα μου είχε καρφωθεί σε αυτό το παράθυρο, πότε στο απέξω και πότε στη σκόνη και τη βρωμιά που θάμπωνε το έξω. η ζωή δεν είναι τέλεια, η ζωή είχε λεκέδες, δυστυχώς.
Ακολουθήστε το limnosfm100.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις.
