Ένας ακήρυκτος πόλεμος

 

Συχνά, ξυπνούσε στη μέση της νύχτας και σκεφτόταν ιστορίες. Όχι γενικά και αόριστα. Παράγραφοι, παράγραφοι, πέρναγαν μπροστά από τα μάτια του στο σκοτάδι, σαν βουβό σινεμά. Ύστερα τις ξεχνούσε. Εκτός κι αν τις σημείωνε. Δεν είχε καμία σημασία. Η ικανότητα να βλέπεις κείμενα είναι ανεξάντλητη. Άπαξ και σε χτυπήσει κατακούτελα, μένει για πάντα. Σαν τη σχιζοφρένεια. Για πάντα όμως; Υπερβολές στην αναφορά μας στον επινοημένο χρόνο. Πάντως είχε στο κομοδίνο του προφυλακτικά και ένα σημειωματάριο με μολύβι, για παν ενδεχόμενο.

 

Θα έστυβε ένα ροζ γκρέιπφρουτ και μετά θα έπινε ένα καφέ με φρέσκο γάλα. Ίσως και μια φρυγανισμένη φέτα ψωμί, με μέλι. Έμπαινε σέρνοντας τα βήματα του στη ντουζιέρα. Σκουπιζόταν καλά. Ντυνόταν κάζουαλ, με πουλόβερ κασμίρ και τζην. Τελευταία έβαζε τα καλογυαλισμένα, πανάκριβα παπούτσια του. Χειροποίητα, ιταλικά, ταμπά, δετά μποτάκια. Το μόνο άγχος του ήταν να μη λασπωθούνε. Τα είχε πάρει στην αρχή της σαιζόν, ένα Σάββατο. Κάποιο πρωί, που άργησε να αποφασίσει αν του άρεσαν τα συγκεκριμένα, για να κερδίσει χρόνο στο μαγαζί. Να παρατηρήσει με την ησυχία του, όλη την γυναικεία λατρεία σε οτιδήποτε με τιμή βασικού μισθού και άβολο. Τα όμορφα πόδια, μέσα σε πολύχρωμα γοβάκια, γνωστών σχεδιαστών, των δέκα πόντων και πλέον.

 

Φυσικά και ήταν ένας κλασικός αντιήρωας. Όχι από αυτούς τους τύπους της μόδας, που μιλάνε για ιδανικά και επαναστάσεις, με μια σταλιά μελό νοσταλγικότητας. Τους οικονομικά πονεμένους, τους άνεργους. Επίσημα ήταν πολιτικά ανένταχτος. Στις σπουδές δεν άντεξε καμία κατήχηση, από κανένα πολιτικό χώρο. Δεν ένιωσε καμία εγγύτητα. Τους κορόιδευε όλους. Έκανε πλάκα με μερικούς σημερινούς διευθύνοντες συμβούλους και προέδρους οργανισμών. Συχνά τους είχε βρίσει χυδαία στις γενικές συνελεύσεις της σχολής του. Ήταν όμως υπέρ ενός κράτους δικαίου. Ότι κι αν σήμαινε αυτό.

 

Ευκατάστατος, με μια μέτρια καλή δουλειά, δεν τελείωσε ποτέ το διδακτορικό του. Αυτή η δουλειά, του ήταν αδιάφορη πια. Το ίδιο και οι συνάδελφοι, απλοί άνθρωποι, συχνά στερημένοι. Τι είχε να πει μαζί τους; Λίγα πολιτικά, που και που. Δεν είχε ούτε γυναίκα, ούτε παιδιά, για να μοιραστεί τις εμπειρίες του. Μια σειρά αποτυχημένες ή λιγότερο αποτυχημένες σχέσεις, ένα διαζύγιο. Ήταν εντάξει με τη συνείδηση του όμως. Δεν ήταν τυχαίο. Τίποτα δεν είναι τυχαίο στη ζωή.

 

Σκεφτόταν ένα κείμενο που είχε διαβάσει για τα φτωχά παιδιά.

Δεν είχε γνωρίσει φτωχά παιδιά ή δεν θυμόταν να είχε συναναστραφεί κανένα. Αυτό που σίγουρα έβλεπε, ήταν παιδιά με μια στερημένη παιδική ηλικία, στερημένη από αναγνώριση και αποδοχή, να συμπεριφέρονται έτσι. Για αυτή καθεαυτή τη φτώχεια δεν είχε λόγια. Την έβλεπε σα μια φυλακή, ένα πεδίο ανασύνταξης και αλλαγής, για την επιβίωση. Ποτέ δεν ξέρεις πως σε διαμορφώνει η φτώχεια και ο πόλεμος. Όλα ορίζονται στο δρόμο.

 

Περπατώντας τον φυσούσε ο κρουστός ανοιξιάτικος αέρας. Είχε λιακάδα. Στάθηκε. Τα φύλλα του καλλωπιστικού δέντρου στο προαύλιο του μετρό, κινούνταν κάνοντας έναν θεσπέσιο θόρυβο. Έμεινε σα μαλάκας, περί το δεκάλεπτο, να νιώσει την ένταση του αέρα. Ένας μαρμαρωμένος άνθρωπος, εγείρει πάντα υποψίες. Κάπως, σαν τους στρατιώτες της Λεπτής Κόκκινης Γραμμής. Η ομορφιά της φύσης στη μέση του πολέμου. Ενός ακήρυκτου πολέμου. Αυτού που κοιμάσαι, με όλη την νεανική ελαφρότητα που σου έχει απομείνει, που έχεις διατηρήσει με νύχια και με δόντια και ξυπνάς γέρος. Άτονος.

 

Πρόσφατα κείμενα του, όταν δημοσιεύθηκαν στο περιοδικό Φλοτέρ, είχαν κατηγορηθεί, από μια ανώνυμη, ως επαναλαμβανόμενες ασκήσεις ύφους. Στ’ αρχίδια του. Κάθε Απρίλιο, μαζί με τη γνώριμη αλλεργία, ο ενθουσιασμός για το επερχόμενο καλοκαίρι τον έκανε χαρούμενο. Όχι πια όμως. Αυτό ήταν το σημαντικό νέο. Ποιος την γαμεί την δήθεν επιτυχία; Πήξαμε στον διανοούμενο. Στη μετριότητα της γραφής. Μαζί κι αυτός. Στο ντορβά. Ποτέ πια μετριότητες. Μόνο κλασικοί. Με πυξίδα τα ορόσημα της παγκόσμιας λογοτεχνίας.

 

Η εποχή αυτή είναι ένα χωνευτήρι μετριότητας, σκεφτόταν. Με το αλφάδι, πιο πολύ από την τσέπη σου, στοχεύει στο μυαλό σου. Περνάει μια ίσια γραμμή, απ’ την οποία δεν θέλει να εξέχεις, να πρωτοτυπείς, έτσι ή αλλιώς. Όπως μισεί τον γνήσια εστέτ, μισεί και το χαμένο κορμί. Επιβιώνει, με μοναδικό πληρωμένο κόστος, μια διάχυτη γκρίνια. Μια γκρίνια που πνίγει σαν ομίχλη τον αέρα. Μέχρι εκεί. Κι αν κάποιον σιχαίνεται αυτός ο χωροχρόνος, είναι εκείνον που έχει την άνεση να μη σκύβει και πολύ το κεφάλι, ιδεολογικά έστω, να ζει καλύτερα από άλλους χωρίς να είναι πλούσιος, να ταξιδεύει με το μυαλό του σε άλλες θάλασσες. Πουτάνα εποχή, είσαι ο τάφος των νέων διαφωτιστών.

 

έκλεισες το παράθυρο στον ήλιο
και το σκοτάδι βοηθά τη θλίψη
απέναντι ανθίζει μια βερυκοκιά
στο δρόμο σκούζουνε οι γάτες
και μια σταλιά κόκκινο χώμα έβαψε
τις άσπρες πλάκες του πεζοδρομίου