Κι αν τύχει και χαμηλώσω ξαφνικά την ένταση και πάω αλήθεια να μιλήσω, αν πάω να της πω αυτά τα τρυφρά που λένε στις μανάδες συνήθως, ή να της πω έστω ότι την αγαπώ, ότι τη σκέπτομαι, ότι της είμαι ευγνώμωμ, σηκώνεται αναστατωμένη, ξανανεβάζει την ένταση στη διαπασών, κλείνει τ' αυτιά ερμητικά και παρακολουθεί τις διαφημίσεις με χαμόγελο.
Δεν επιμένω λοιπόν, σωπαίνω και την κοιτάζω κι εγώ με το ίδιο χαμόγελο. Το παίρνω απόφαση πως δεν θα μπορέσω ποτέ πια να της μιλήσω για τίποτε σημαντικό, πως πάντα θα παρεμβαίνει μια τηλεόραση στη διαπασών, φτιάχνω καφέ και για τους δυο μας, ανάβω και ένα τσιγάρο συνήθως (ένα μόνο, για να μην στεναχωρηθεί) και τελικά νοιώθω κι εγώ ευγνώμων ότι έτσι ανώδυνα περνάμε αυτές τις δυο τρεις ώρες, και όλα καλά!
Έρχονται, όμως, δυστυχώς και Κυριακές που ρωτάει « αγόρι μου, είσαι καλά;» με βλέμμα ανήσυχο, με παγωμένο στο πρόσωπο της το επίπλαστο χαμόγελο. Βλέπω, εντούτοις, στα μάτια της την ικεσία, μια χαρά της λέω κι εκείνη ευγνώμων σερβίρει ένα γλυκό ή καθαρίζει έαν φρούτο, περιχαρής ότι και πάλι δεν θα μιλήσω, ότι δεν θα της πω αυτά που ποτέ δεν άντεξε ν'΄ακούσει, ότι ως συνήθως θ' αποσιωπήσω στη ζωή μου και θ' αφήσω να παίζει η τηλεόραση στη διαπασών.
Ώσπου την περασμένη Κυριακή η σιωπή μου, η αγαθή μου προαίρεσις, δια πάσων θλίψεων δοκιμαζόμενη, δεν άντεξε. « Άκου, μητέρα» της είπα «δεν είμαι καλά, δεν είμαι καθόλου καλά' ξέρω ότι τα πράγματα αυτά δεν τα συζητάμε συνήθως, ξέρω ότι η σιωπηρή μας συμφωνία είναι να τα προσπερνάμε με κίβδηλο χαμόγελο αλλά μεγάλωσες πια, γέρασες, σε λίγο θα πεθάνεις. Πρέπει να σου μιλήσω, να σου πω ποιος είμαι, πως υπάρχω, και πόσο, παρ' όλα αυτά, σου είμαι ευγνώμων.»
« Εγώ, παιδί μου» μου απάντησε με οργή, « δεν είμαι καθόλου, καθόλου ευγνώμων, κανείς εμένα δεν με βοήθησε, κανείς δεν νοιάστηκε, κι ανοίγω στη διαπασών, αν θες να ξέρεις, την ένταση, όχι για να μην σ' ακούσω αλλά για να μην σου μιλήσω, για να μην σου πω και σε πληγώσω πως κι εγώ χρόνια τώρα δεν είμαι καλά, για να μην σου πω πως έχει χαθεί δια παντός από τα χείλη μου τ' αληθινό χαμόγελο, για να μην σου αποκαλύψω πως τα βράδια κλαίω για τη χαμένη σου ζωή συνήθως.
Ευγνώμων θα ήμουν αν δεν ήσουν αυτός, αν παντρευόσουν, αν είχα εγγόνια καλά, να τρέχουν πέρα δώθε και να ουρλιάζουν στη διαπασών κι εγώ με γνήσιο χαμόγελο να βγαίνω να μιλήσω, γιατί έτσι χτίζουν το μέλλον τους οι άνθρωποι συνήθως.»
