όταν είμαι μόνη, μου αρέσει να σκέφτομαι πού βρίσκονται την ίδια στιγμή οι αγαπημένοι μου. περπατώ για παράδειγμα στην πατησίων, βλέπω μες στη λιακάδα τον παρθενώνα να μου χαμογελάει και σκέφτομαι ότι την ίδια στιγμή ο ένας είναι στην αράχωβα, γλιστρώντας στο βουνό, η άλλη στο σπίτι, ας πούμε μελετώντας, η άλλη παίζει με μια φίλη. κάποιος βρίσκεται στην ανδαλουσία κι ανακαλύπτει μια ομορφιά που έχω ήδη δει, κάποιος άλλος ανακαλύπτει έναν νέο έρωτα. μια φίλη είναι στο αεροπλάνο για να επιστρέψει στη βοστόνη, ένας άλλος είναι άρρωστος στο σπίτι. νιώθω τότε σαν να με ενώνει μια αόρατη ακτίνα με όλους αυτούς, που ξεκινάει από μένα και φτάνει στον κάθε αγαπημένο, όπου κι αν βρίσκεται στον πλανήτη. σαν να απλώνεται η ενέργειά μου και να τους αγγίζει. κάπως σαν ακτίνες ήλιου, ή σαν τα αγκάθια ενός αχινού. όσο πιο μακριά, τόσο πιο ενδιαφέρουσα η πρόκληση του αγγίγματος.
μ΄αρέσει αυτό το τέντωμα. απλώνεται η ύπαρξή μου στον χώρο, ακολουθώντας τους ταξιδιώτες μου στις περιπέτειές τους. ξεσκουριάζω. βελτιώνω την ελαστικότητα της ψυχής μου πατώντας στην πορεία της αύρας τους.
πιο πολύ μου αρέσει η εικόνα που έχω φτιάξει στο μυαλό μου πρόσφατα, με όλους τους ανθρώπους μου σε μια κιβωτό, να περιπλανιόμαστε σε μήκη και σε πλάτη, ανακαλύπτοντας όσα πρέπει ν’ ανακαλυφθούν. καμιά ανάγκη να περιγράψεις όσα βλέπεις αν είναι κι οι άλλοι μαζί σου. καμιά βία να δεις τις φωτογραφίες τους αν το ζεις κι εσύ μαζί τους. φαντάσου το: αιωρούμαστε πάνω από τη γη επιλέγοντας προορισμό, ακροβατώντας σε εύθραυστα τοπία, με πολλά μάτια να ρουφάνε την ομορφιά. κανείς δεν θα λείπει. κανένα κρυμμένο τραύμα σ’ αυτό το ταξίδι ψυχής.
μ’ αυτή τη σκέψη, μοιάζω όλο και λιγότερο με αχινό. τα ταλαιπωρημένα αγκάθια μαζεύονται ξανά, για ν’ αγκαλιάσουν όλη αυτή την αγάπη. μαζεύομαι στη γλυκιά πληρότητα μιας σφαίρας. οι ακτίνες επιστρέφουν προς τα μέσα, σαν λωρίδα του möbius. συνεχίζω να λάμπω.
μια παλλόμενη σφαίρα που λάμπει. δεν είναι κι άσχημα.
