117 Μεραρχία Κυνηγών: Διοικητής Karl von Le Suire. Είναι αυτός που στις 25 Νοεμβρίου 1943 υπογράφει επιχείρηση «εκκαθάρισης» του ορεινού όγκου του Χελμού από αντιστασιακές ομάδες, την αναζήτηση των αιχμαλώτων του Λόχου Schober, την ισοπέδωση του πληθυσμού είτε αφορά παιδιά, είτε παππούδες. Η επιχείρηση πραγματοποιείται από τις 5 έως τις 15 Δεκεμβρίου και αποτιμήθηκε ως μία από τις πιο φρικτές του ναζιστικού καθεστώτος. Τα γεγονότα που ακολούθησαν, σημάδεψαν μια για πάντα τον τόπο, μια για πάντα τους ανθρώπους που τη βίωσαν, σηματοδοτώντας με θλιβερό πρόσημο τη φρίκη του ολοκληρωτισμού. Σημειώσατε: ο Le Suire δεν δικάστηκε ποτέ.
Μετά την υπογραφή, χωριά και κάτοικοι ζουν το αβίωτο, όμως η ανεκδιήγητη θηριωδία δεν έχει ακόμη ξεδιπλωθεί από τους Ναζί. Στις 8 Δεκεμβρίου 1943 μαθαίνουν ότι κοντά στο χωριό Μάζι εκτελέστηκαν 75 Γερμανοί από αντάρτες. Στο άκουσμα της είδησης ο Ταγματάρχης Hans Ebersberger καίει Ρογούς, Κερπινή, Άνω και Κάτω Ζαχλωρού και εκτελεί στο διάβα του άνδρες και παιδιά. Στη Μονή του Μεγάλου Σπηλαίου, εκτελεί 16 μοναχούς και 10 ακόμη στη θέση Ψηλός Σταυρός. Στις 9 Δεκεμβρίου η διαταγή συνεχίζει ακάθεκτη. Καίγονται Σουβάρδο και Βραχνί. Αποκορύφωμα της θηριωδίας, το ολοκαύτωμα της 13ης Δεκεμβρίου 1943. Είναι Δευτέρα, πρωί. Οι καμπάνες της πλατείας χτυπούν μανιασμένες. Οι κάτοικοι ζυγώνουν και λαμβάνουν διαταγή όλοι τους να πάνε στο σχολείο έχοντας μαζί τους μια κουβέρτα και φαγητό μιας ημέρας. Έτσι κι έγινε. Άνδρες χωρίζονται από τα γυναικόπαιδα και στοιβάζονται ξεχωριστά στις μικρές αίθουσες διδασκαλίας. Το σχολείο γεμάτο. «Επικρατούσε μια ησυχία θανάτου. Κανείς δεν μίλαγε». Λίγο αργότερα, στα παράθυρα του σχολείου οι πιο μικροί σκαρφαλωμένοι μετέδιδαν τα όσα τραγικά φανερώνονταν στα μάτια τους:
- Καίγεται του Βαλιμίτη.
- Τώρα έπιασε το Γυμνάσιο!
- Τώρα καίγεται το σπίτι του τάδε, του δείνα. Το δικό μου. Το δικό σου… Όλα.
«Οι ανδρείοι, αφού τελείωσαν το έργο της φωτιάς, έπρεπε να ξεμπερδέψουν με τα γυναικόπαιδα. Η έμπνευση να μας κάψουν ζωντανούς πολύ πρωτότυπη. Έριξαν σκόνη στα υπόγεια και με μια μπιστολιά το σχολείο φούντωσε». Το αίσθημα αυτοσυντήρησης οδηγεί τα γυναικόπαιδα στην πόρτα εξόδου. Όπως - όπως πετάγονταν έξω. Άλλα παιδιά πηδούσαν από τα παράθυρα. «Μια γερόντισσα, η Κρίνα του Τζαβαλά την πάτησαν και ξεψύχησε». Όσες γλίτωσαν, το βλέμμα τους περιπλανιέται αναζητώντας τους άνδρες. Πού είναι οι άνδρες τους με τα άλλα παιδιά; Οι φωνές θρήνου αρχίζουν να πληθαίνουν. Από λεπτό σε λεπτό, γυναικόπαιδα προσπαθούν να συλλάβουν το ασύλληπτο. Βλέπουν τους Γερμανούς να αποχωρούν. Οι τελευταίοι κατέβαιναν από τις γύρω πλαγιές για τα αυτοκίνητά τους. Στη Ράχη του Καππή, στο λόφο που τίποτε δεν κρύβεται από το χωριό φαίνονται σκορπισμένες κουβέρτες. Εκεί είναι οι άνδρες. Από 14 έως 65 ετών κείτονται στο χώμα. Οδηγήθηκαν από το σχολείο στη Ράχη την ώρα που όλα έπαιρναν φωτιά. Καμία σφαίρα δεν πήγε χαμένη, καθώς είχε περιφρουρηθεί περιμετρικά με πολυβόλα. Οι ριπές γάζωσαν τους άνδρες και τα νέα αγόρια, και μάλιστα με χαριστικές βολές στους επιζώντες.
Πηγή: athensvoice.gr
