Μετά από όλη αυτή την υπερπροσπάθεια, η κακή βαθμολογία δημιουργεί έντονη απογοήτευση και ανασφάλεια για το μέλλον. Σε αυτή την περίπτωση, η οικογένεια είναι σημαντικός παράγοντας, ώστε ο μαθητής να διαχειριστεί το αρνητικό αποτέλεσμα και να σχεδιάσει τη μετέπειτα πορεία του.
Πρώτα απ’ όλα, είναι σημαντικό να περαστεί το μήνυμα ότι ένας κακός βαθμός δεν αποτελεί αποτυχία του χαρακτήρα ή της προσωπικότητας του παιδιού. Είναι λοιπόν καλό να αποφεύγονται σχόλια όπως, «είσαι άχρηστος» «δεν θα καταφέρεις τίποτα», κτλ. που θα κάνουν το μαθητή να αναρωτιέται για τη γενικότερη αξία του, θα εντείνουν την απογοήτευσή του και θα εμποδίσουν την εξέλιξή του. Η αποτυχία στις πανελλήνιες είναι ήδη ένα πλήγμα στην αυτοπεποίθηση του παιδιού. Αυτή η πληγή για να επουλωθεί, δε θέλει παραπάνω κατηγορίες και επιθέσεις. Θέλει αγάπη και συμπαράσταση.
Στο γενικότερο πλαίσιο της στήριξης, το παιδί πρέπει να αφεθεί να νιώσει τα αρνητικά του συναισθήματα, είτε είναι θυμός, είτε είναι απογοήτευση, χωρίς να τα υποτιμά ο περίγυρος και χωρίς να το μαλώνουν, αν τα εκφράζει έντονα. Ο μαθητής έχει λόγο που αισθάνεται έτσι και λέγοντας ότι δεν χρειάζεται να στεναχωριέται ακυρώνουμε τα συναισθήματά του και δημιουργούμε μεγαλύτερη ένταση. Όταν το παιδί νιώθει έτσι και το εκφράζει, δεν περιμένει σχολιασμό των συναισθημάτων του. Περιμένει ένα πρόθυμο αυτί να ακούσει και πιθανώς, έναν πρόθυμο ώμο να κλάψει. Για τα παιδιά που δεν εξωτερικεύουν τα συναισθήματά τους ή που φαίνεται ότι αδιαφορούν για το κακό αποτέλεσμα, η διαχείριση είναι ακόμα πιο δύσκολη. Πάλι όμως απαιτείται υπομονή και χρόνος, οποιαδήποτε πίεση έχει αντίθετα αποτελέσματα.
Ακόμα, η αποτυχία στις πανελλήνιες δεν αποτελεί απόδειξη του πόσο καλοί ή κακοί είναι οι γονείς. Συχνά ακούω παράπονα από γονείς όπως «τι θα πω τώρα στον κόσμο». Το τελευταίο που χρειάζεται ο μαθητής είναι να νιώθει ότι οι γονείς του ντρέπονται γι αυτόν και ότι έχουν θυμώσει με το αποτέλεσμα. Η απογοήτευση της οικογένειας είναι φυσική συνέπεια, η ντροπή και ο θυμός όχι. Η αγάπη και η υπερηφάνεια για το παιδί πρέπει να παρέχονται χωρίς όρους.
Επιπροσθέτως, μέσα από την απογοήτευση των γονιών, βγαίνει κι ένα παράπονο, που πολλές φορές εκφράζεται ως κατηγορία προς το παιδί, ότι εκείνοι έκαναν πολλές θυσίες, και οικονομικές και σε χρόνο, και το παιδί δεν τους το ανταπόδωσε. Η θυσία των γονιών δεν πρέπει να είναι ανταποδοτική. Θέλουμε το παιδί να πετύχει σε ό,τι κάνει, πανελλήνιες ή όχι, για να είναι αυτό καλά, όχι για να ξεπληρώσει το «χρέος» του στους γονείς. Δεν υπάρχει χρέος. Υπάρχουν γονείς που επιθυμούν να προσφέρουν στο παιδί όσα περισσότερα εφόδια μπορούν.
Συμπερασματικά, οι γονείς, όπως υπήρξαν στήριγμα για το παιδί από την αρχή της διαδικασίας των πανελληνίων, έτσι και στο τέλος πρέπει να διατηρήσουν αυτό το ρόλο. Ο μαθητής συνήθως έχει πλήρη επίγνωση του τι πήγε λάθος, δε χρειάζεται παραπάνω υπενθύμιση ή επίθεση στο χαρακτήρα του. Χρειάζεται συμπαράσταση στην απογοήτευσή του, ηρεμία και ξεκούραση, ώστε όταν καταλαγιάσουν τα αρνητικά συναισθήματα, να μπορεί, πάλι με τη βοήθεια των γονιών του, να αποφασίσει τι θέλει να κάνει από δω και πέρα. Αν και χιλιοειπωμένο, οι πανελλήνιες δεν είναι το τέλος τους κόσμου, και σίγουρα δεν είναι το τέλος της ζωής του παιδιού. Η ενήλικη ζωή του μόλις ξεκινάει, και πρέπει αυτή η αρχή να γίνει έχοντας την πεποίθηση ότι το άτομο είναι ικανό και άξιο να διαμορφώσει τη ζωή του ανεξάρτητα από τα αποτελέσματα των εξετάσεων.
