Οι εκλογές υπόσχονται κοσμογονικές μεταβολές και ως εκ τούτου ο πολιτικός χρόνος σταματά και μαζί του και η αναζήτηση λύσεων. Θάρθουν οι νέοι νικητές, οι άλλοι και θα τ’ αλλάξουν όλα. Αυτοί ξέρουν αρκεί να έχουν εκλεγεί, να έχουν βαπτιστεί στην κολυμπήθρα της λαϊκής ετυμηγορίας. Και ας εκλέχθηκαν μη λέγοντας επί της ουσίας τίποτα.
Η Ελλάδα δεν θέλει να συζητήσει σοβαρά, δεν θέλει να αντικρίσει τη γύμνια της αλλά ούτε και τις αρετές της, δεν θέλει να αποφασίσει για τίποτα. Γιατί οι μεγάλες αποφάσεις συνεπάγονται και μεγάλες πράξεις που αναδιανέμουν εξουσίες και εισοδήματα, ξαναμοιράζουν το χαρτί και ξεβολεύουν και ως εκ τούτου δε συμφέρουν τους ισχυρούς και «ισχυρούς» του κάθε μικρόκοσμου. Και στη χώρα αυτή οι μικρόκοσμοι και οι αντίστοιχοι ισχυροί είναι πάμπολλοι.
Η Ελλάδα έμαθε να παίζει με χαρτιά σημαδεμένα. Βάζει το κεφάλι στην άμμο και καμώνεται πως υπηρετεί τα δημοκρατικά δικαιώματα. Μέσω της εκλογής. Από τις εκλογές σε ένα συνδικάτο μέχρι τις δημοτικές, τις περιφερειακές, τις ευρωπαϊκές και τις βουλευτικές, αναζητάμε δήθεν τους καλύτερους, επιλέγουμε συνήθως τους χειρότερους και αμέσως μετά ζητάμε νέες εκλογές, γιατί οι χειρότεροι αποκαλύφθηκαν μονομιάς και πρέπει να έρθουν οι άλλοι των άλλων για να τους αντικαταστήσουν. Αρκεί και αυτοί που θάρθουν να μην αλλάξουν τίποτα. Και κυρίως να μην πειράξουν τους μικρόκοσμους.
2. Τα μεγάλα κόμματα, ΝΔ και ΣΥΡΙΖΑ οφείλουν να δηλώνουν με κάθε τρόπο ότι είναι μεγάλα και γι αυτό πρέπει να κατεβάζουν κομματικούς υποψήφιους στους Δήμους και τις Περιφέρειες. Το ίδιο κάνουν και όσοι μικροί διεκδικούν ιδεολογική καθαρότητα. Για να δηλώσουν τη μοναδική αλήθεια που μόνο αυτοί ξέρουν. Όσοι φοβούνται ότι θα ηττηθούν παταγωδώς και δεν το θέλουν βρίσκουν κάποιο αξιόλογο και κοινώς αποδεκτό πρόσωπο και παριστάνουν ότι συνεργάζονται. Όλοι αναζητούν πολιτική δικαίωση κοιτώντας μόνο το κομματικό όφελος και τις βουλευτικές εκλογές. Δηλαδή το ψητό. Κανένα κόμμα δεν ενδιαφέρεται για καμιά τοπική αυτοδιοίκηση.
Γι αυτό και δεν έχει πρόγραμμα που να βάζει τους Δήμους στο σχέδιο ανασυγκρότησης της χώρας. Πομφόλυγες εκτοξεύουν με κάτι επικολυρικά, «ανατροπή», «μαζί», «η πόλη που μας αξίζει», «νέα προοπτική», «πρόοδος» μπας και κοροϊδέψουν τους αδιάφορους πολίτες και κλέψουν τη ψήφο τους. Και αυτό για να προβάλλουν τα αμφιλεγόμενα αποτελέσματα στο χάρτη της πολιτικής ισχύος και να δηλώσουν κέρδη. Παπαριές καμαρωτές. Σχεδόν όλοι θα πορευτούν χωρίς χρήματα, χωρίς σχέδιο, χωρίς ικανούς μηχανισμούς που μπορούν να αξιοποιήσουν κοινοτικά κονδύλια προς όφελος του συνόλου και όχι των κολλητών . Οι καλύτεροι θα μαζέψουν τα οικονομικά του δήμου τους και οι χειρότεροι θα κάνουν καμιά ψιλοαρπακτή ξύνοντας τον πάτο του βαρελιού. Για ένα προφανή λόγο το πιο δύσκολο πράγμα στην ΤΑ είναι η καθαριότητα. Γιατί ο Έλληνας γουστάρει να έχει την αυλή και το χωριό του καθαρά, αλλά την πόλη βρώμικη. Είναι η επιτομή του επαρχιωτισμού του. Όταν αντικρίζεις μόνο βρώμικες πόλεις καταλαβαίνεις και τα υπόλοιπα.
3. Λείπει ο ενωτικός λόγος (και )σε αυτές τις εκλογές. Δυστυχώς. Το συμφέρον της Πόλης δεν είναι για όλους προτεραιότητα.. Δεν περιμένει κανείς από το ΣΥΡΙΖΑ να στηρίξει τον Καμίνη, αλλά το περιμένει από τη ΔΡΑΣΗ, το ΠΟΤΑΜΙ, την ΕΛΙΑ. Όποιον τοποθετείται στο χώρο της «Λογικής» και του «Μεταρρυθμιστικού Κέντρου». Οι άνθρωποι του Ποταμιού μιλάνε ξεκάθαρα υπέρ του Καμίνη. Το «ΠΟΤΑΜΙ» όμως δεν τοποθετείται επίσημα. Ε, και; Μα πως…. Αφού δεν τοποθετείται επίσημα, εμείς που το κάνουμε κερδίζουμε points. Έτσι, χρησιμοποιούνται οι αυτοδιοικητικές εκλογές ως πεδίο προεκλογικής διαμάχης για τις Ευρωεκλογές. Φταίει και ο Καμίνης, φταίει και ο Μπουτάρης που έγιναν σύμβολα του αντισυστημικού. Της σοβαρότητας. Της εφαρμογής του αυτονόητου.
Έτσι, όλοι θέλουν να ταυτιστούν μαζί τους. Να ταυτιστούν, όχι να τους υποστηρίξουν. Υποστηρίζω σημαίνει στέκομαι δίπλα. Συμβάλλω να ευοδωθεί η προσπάθειά σου. Ταυτίζομαι σημαίνει γίνομαι ένα. Σου κλέβω το χώρο. Θέλω να κερδίσω. Mindthegap… Αναρωτιέμαι μήπως τελικά ήταν σοφή η επιλογή του ΠΟΤΑΜΙΟΥ. Γιατί να ανακατεύει τη σούπα της τοπικής αυτοδιοίκησης; Τι δουλειά έχουν τα κόμματα εκεί; Η έλλειψη επίσημης υποστήριξης στον Καμίνη και τον Μπουτάρη, μήπως τελικά προσφέρει περισσότερα από όσα στερεί; Μήπως διδάσκει πολιτικό πολιτισμό; Γιατί αν ανήκω στην ΕΛΙΑ πρέπει να ψηφίσω τον Δήμαρχο που υποστηρίζει; Γιατί αν δεν το κάνω να θεωρούμαι ναιμεναλλάς; Γιατί να μην αποσυνδέσουμε την τοπική αυτοδιοίκηση από τις γραμμές και τα μαντρώματα;
Η Δούρου δε μας αρέσει επειδή είναι ΣΥΡΙΖΑ ή επειδή διατείνεται πως θα εφεύρει αντιμνημονιακούς τρόπους αποκομιδής των απορριμμάτων; Γιατί να διαγράφουμε τους ψηφοφόρους του ΣΥΡΙΖΑ, του ΠΟΤΑΜΙΟΥ, του όποιου, από ψηφοφόρους του Καμίνη και του Μπουτάρη; Για να κερδίσουμε οι ίδιοι. Να τονώσουμε τον ναρκισσισμό μας. Να σηκώσουμε την ταμπέλα του «Ορθού», του «Αντισυστημικού», του «Μεταρρυθμιστικού». Να κερδίσουμε. Δεν κερδίζετε τίποτα. Αυτό που καταφέρνετε είναι να απογοητεύετε το κοινό στο οποίο απευθύνεστε και να αποκλείετε τους υπόλοιπους δυνητικούς ακροατές σας. Lesse fair lesse passe. Στην πράξη, όχι μόνο στα λόγια. Ιδού η Ρόδος. Πείτε μας εσείς τι μπορείτε να κι αφήστε μας ελευθέρους να αποφασίσουμε. Εμπιστευθείτε τον ψηφοφόρο σας. Μην τον αντιμετωπίζεται σαν 5χρονο παιδί. Αλλιώς κάνετε ό,τι και οι υπόλοιποι, απλά εσείς έχετε περισσότερο τακτ. Α, ναι. Και ξεκάθαρη ιδεολογική τοποθέτηση.
4. Οι πολίτες είτε βλέπουν πέρα από τη μύτη τους, είτε αδιαφορούν στωικά περιμένουν κάθε φορά την αυτοδιοίκηση της καθημερινότητας. Αυτή που τους υπόσχονται οι υποψήφιοι Και δικαίως την ψάχνουν. Χιονίζει και περιμένουν νάρθει ο δήμος να τους καθαρίσει την πόρτα. Σπάνε τα πεζοδρόμια ανεβάζοντας τα αυτοκίνητά τους και διαμαρτύρονται στο δήμο που δεν τους τα επισκευάζει. Δεν γνωρίζουν άλλες δυνατότητες των ΟΤΑ, απομονωμένοι στο βαλκανικό νησί τους. Χρεώνουν τις αδυναμίες στους εκλεκτούς τους αλλά δεν μπορούν να δουν τους μηχανισμούς, τις υπηρεσίες που είναι η κύρια αιτία της κακοδαιμονίας. Οι υπηρεσίες δουλεύουν ανεξάρτητα από την πολιτική βούληση των τοπικών αρχόντων. Και συνήθως δουλεύουν εις βάρος των πολιτών.
Ειδικά στους μεγάλους δήμους που ο έλεγχος είναι δύσκολος. Στο κέντρο κάθε δήμου συναντάμε τις ώρες αιχμής απίστευτη κυκλοφοριακή συμφόρηση λόγω τους παράνομου παρκαρίσματος. Οι δημοτικοί αστυνομικοί στην καλύτερη περίπτωση θα βγουν να κόψουν πρόστιμα αλλά ποτέ μα ποτέ δεν θα αποτρέψουν την παρανομία ώστε να διευκολύνουν την κίνηση. Γιατί το πρώτο είναι εύκολο ενώ το δεύτερο δύσκολο και κουραστικό. Στους μικρότερους δήμους οι υπάλληλοι είναι διορισμένοι από κομματικούς μηχανισμούς με τους οποίους καμιά δημοτική αρχή δεν θέλει να συγκρουστεί. Ο καθένας κάνει τη δουλειά του, με τον τρόπο που ξέρει, οι πολίτες την πληρώνουν, αλλά όλοι έχουν συνηθίσει την αβίωτη πόλη και έχουν μάθει να επιβιώνουν. Από γινάτι ή από αδιαφορία βάζουν και αυτοί ένα λιθαράκι στο δικό τους αβίωτο. Και εδώ η λύση είναι στην ριζική επανίδρυση των υπηρεσιών. Ουσιαστική αξιολόγηση δομών και προσωπικού, απολύσεις και αξιοκρατικές προσλήψεις. Αλλά ποιος θα τα κάνει αυτά; Ο τοπικός άρχοντας που ελπίζει να έχει με το μέρος του τις υπηρεσίες στις επόμενες εκλογές;
5. Η εκλογή των Καμίνη και Μπουτάρη πέρα από τα πρακτικά αυτοδιοικητικά οφέλη έχει και μια ιδιάζουσα πολιτική αξία για το φιλελεύθερο αριστερό και μη χώρο. Απέναντι στη λαϊκή (ακρο)δεξιά και τη λαϊκίστικη δήθεν κινηματική Αριστερά οι δυο αυτοί τύποι σηματοδοτούν το μεταρρυθμισμό και τον ορθό λόγο. Η πολιτική τους εμβέλεια είναι ζωογόνος φλέβα για το άνυδρο πολιτικό μας τοπίο. Γιατί παρέλαβαν διοικητικά διαλυμένους, οικονομικά καθημαγμένους και απόλυτα διεφθαρμένους δήμους και σε 3,5 χρόνια τους μάζεψαν.
Δεν έκαναν τις πόλεις τους όμορφες, αλλά έβαλαν τις βάσεις για να τις κάνουν στην επόμενη περίοδο. Γιατί περιόρισαν τους κομματικούς μηχανισμούς στη γωνία και συγκρούστηκαν με την αδιαφορία και την απάτη. Γιατί έθεσαν πρώτοι τις ιδέες της νεανικής επιχειρηματικότητας στο χώρο. Γιατί στάθηκαν αλληλέγγυοι στους αδύναμους με έργα και όχι λόγια και κινήματα της πλάκας. Γιατί δεν έκαναν οπερετικές απεργίες πείνας ενάντια στον Καλλικράτη. Γιατί έκλεισαν φωλιές σπατάλης και μάσας. Στην ουσία μας έδειξαν πως πρέπει να είναι μια χρηστή δημόσια διοίκηση.
Υποθέτω ότι ο μέσος όρος των πολιτών της Αθήνας και της Θεσσαλονίκης θα τους εμπιστευτεί και πάλι τη διοίκηση των δήμων τους. Όχι ως κομματική δικαίωση. Τα κόμματα που τους στηρίζουν επίσημα αν μπορούσαν θα τους απέφευγαν. Θα τους έθαβαν. Χαλάνε τη πιάτσα. Οι Καμίνης και Μπουτάρης δεν τους ανήκουν. Δεν ανήκουν σε κανένα. Είναι απλά δυο φωτεινά παραδείγματα εργατικών και τολμηρών ορθολογιστών. Είναι δυο ωραίοι τύποι που τιμούν την πολιτική και τις πόλεις τους. Και μεταξύ μας. Πολύ μας πέφτουν. Ας τους εκλέξουμε και πάλι.
Πηγή: mhmadas.blogspot.gr
