Η συζήτηση είναι διεθνής: πώς θα περιοριστεί η χρήση κινητών τηλεφώνων στα σχολεία, ειδικά στις ηλικίες κάτω των 12 ετών. Η απάντηση δεν είναι εύκολη, αφενός γιατί η πρακτική εφαρµογή της απαγόρευσης αποτελεί µεγάλη πρόκληση, ειδικά στα ελληνικά σχολεία όπου οι µαθητές δεν έχουν δικά τους ντουλάπια (lockers), και αφετέρου γιατί τα κινητά είναι µέρος της κοινωνικής ζωής των παιδιών. Πολλοί αναλυτές θεωρούν ότι η πλήρης απαγόρευση είναι υποκριτικό µέτρο και θα φέρει το αντίθετο αποτέλεσµα· προκρίνουν, δε, «µαθήµατα» και συζήτηση για την ορθολογική χρήση των συσκευών από τους εκπαιδευτικούς.
Η πλήρης απαγόρευση είναι εξ ορισµού αδύνατη. Οι γονείς θέλουν να έχουν τη δυνατότητα να επικοινωνούν µε τα παιδιά τους, να τους στείλουν χρήµατα σε περίπτωση που χρειαστούν εκτάκτως κάποιο ποσό, να τους καλέσουν ταξί, ακόµη και να εντοπίσουν το στίγµα τους. Αυτό περιορίζει αυτόµατα τα περιθώρια δράσης ενός εκπαιδευτικού.
Τι µπορεί να κάνει σε µια ελληνική τάξη; Να προχωράει διαρκώς σε κατασχέσεις κινητών την ώρα του µαθήµατος; Να µοιράζει τιµωρίες κι αποβολές σε όσους µαθητές κάνουν χρήση της συσκευής; Να αναθέτει στα παιδιά µια άσκηση που µεταξύ άλλων επιτρέπει να βγουν τα κινητά από την τσάντα; Να τα προτρέπει σε ένα διαγωνισµό απεξάρτησης µε τη συµµετοχή και του ίδιου; Να συζητάει µαζί τους για το άγχος, τη µελαγχολία, τη δυσφορία που τους προκαλεί – όπως και στον ίδιο– το πολύωρο σκρόλινγκ;
Να τους επισηµαίνει παραδείγµατα µπούλινγκ στα σόσιαλ µίντια για να τους οξύνει την ευαισθησία και τα αντανακλαστικά σε τέτοια φαινόµενα; Να τα βγάζει για µάθηµα έξω από την τάξη και να διδάσκει στην ύπαιθρο όπου οι εικόνες είναι πολύ πιο συναρπαστικές από αυτές της οθόνης;
Οταν οι ενήλικοι είναι διαρκώς κολληµένοι στα κινητά τους, δεν έχει νόηµα να υψώνουν το δάχτυλο στα παιδιά που είναι εθισµένα στην ψηφιακή ζωή. Θυµάµαι έναν σπάνιο εκπαιδευτικό που εξηγούσε πριν από κάποια χρόνια στους εµβρόντητους γονείς των µαθητών του πως είναι πλέον περιττό τα παιδιά του δηµοτικού να µαθαίνουν απέξω τον πολλαπλασιασµό γιατί αριθµοµηχανές υπάρχουν παντού. Καλό είναι να αποδεχθούµε την πραγµατικότητα στα σχολεία και στις ζωές των παιδιών και να µην περιοριζόµαστε στην καταγγελία ή στη νοσταλγία, αλλά να αναζητήσουµε ρεαλιστικές λύσεις στο πρόβληµα.
Η απαγόρευση είναι µια τεµπέλικη προσέγγιση. Μια εναλλακτική διαχείριση του ζητήµατος προϋποθέτει έµπνευση εκ µέρους των εκπαιδευτικών και του υπουργείου.
