Τι μπορεί όμως να είχε στο μυαλό του ο Τσίπρας και η ηγετική ομάδα και δεν έκανε το αυτονόητο για μερικούς;
Η ανατροπή της 25 Ιανουαρίου δεν ήταν απλή εναλλαγή
Σε προηγούμενο άρθρο μου με τίτλο "Από πού έρχεται και που το πάει ο ΣΥΡΙΖΑ", που γράφτηκε πριν τις εκλογές, παρουσίασα την ιστορική διαδρομή του κόμματος αυτού από τις ρίζες του στο ΚΚΕ εσωτερικού του 1968 μέχρι σήμερα, και έκανα την πρόβλεψη για τη σαρωτική εκλογική του νίκη. Η επαλήθευση ήρθε, αλλά τα δεδομένα δείχνουν ότι η νίκη αυτή είναι υπό όρους, δεν είναι ιδεολογική νίκη της Αριστεράς, δεν έχει αρκετό βάθος και είναι αρκετά εύθραυστη. Είναι νίκη συγκυριακή, και θα περάσει από πολλές δοκιμασίες μέχρι ο ΣΥΡΙΖΑ να γίνει πλειοψηφικό ρεύμα στην κοινωνία. Και Εξηγούμαι.
Τι ψήφιζαν μέχρι τώρα οι Έλληνες και γιατί
Η ανάμνηση του εμφυλίου
Η πολιτική τοποθέτηση και κατ' επέκταση η ψήφος των Ελλήνων δεν είχε ποτέ μέχρι τώρα ιδεολογικό και αμιγώς πολιτικό χαρακτήρα. Ο διαχωρισμός σε Αριστερά – Δεξιά δεν είχε το πραγματικό ταξικό περιεχόμενο πάνω στο οποίο τοποθετούνται οι ιδεολογικές και αξιακές πεποιθήσεις και οι πολιτικές θεωρίες. Πιο συγκεκριμένα ήταν αποτέλεσμα του μεγάλου διχασμού που προκλήθηκε από τον εμφύλιο πόλεμο του 1946 – 1949 και την ήττα της Αριστεράς σε αυτή τη διαμάχη. Οι Κομμουνιστές – και οι Αριστεροί – ήταν για τους νικητές που εκφράστηκαν με τη Δεξιά, οι άνθρωποι που θα ξανάρθουν να σφάξουν με τα κονσερβοκούτια, που θα πάρουν την περιουσία από τους πολίτες, που θα εντάξουν τη χώρα στο σοβιετικό στρατόπεδο. Μετά την αλλαγή του Α. Παπανδρέου το 1981 το στερεότυπο αυτό άλλαξε στους νέους κυρίως, παρέμεινε όμως ριζωμένο βαθιά στους παλαιότερους. Πολλές οικογένειες τοποθετήθηκαν σαν ΄΄ Δεξιοί ΄΄ ή ΄΄Αριστεροί΄΄ από ιστορική αδράνεια χωρίς να μπορούν να δικαιολογήσουν ακριβώς το γιατί. Στην περίοδο μέχρι τη δικτατορία του 1967 το κριτήριο αυτό ήταν σχεδόν το μοναδικό. Μέχρι το 2012 πάντως οι Αριστεροί αντιμετωπιζόταν στην καλύτερη περίπτωση σαν κάποιοι ονειροπόλοι που είναι καλοί για αντιπολίτευση όχι όμως για εξουσία.
Το πελατειακό κράτος
Όλοι γνωρίζουμε την εκλογική τακτική των δύο κομμάτων εξουσίας μετά το 1974 κυρίως. Οικογένειες ολόκληρες διορίσθηκαν στο δημόσιο ή ευνοήθηκαν από το κράτος σχηματίζοντας κομματικούς στρατούς. Η προεκλογική περίοδος ήταν η εποχή των προσλήψεων, της νομιμοποίησης των αυθαιρέτων, της διαγραφής προστίμων της ρύθμισης οφειλών κλπ. Οι νικητές τω εκλογών ήταν εκείνοι που φρόντισαν να αυξήσουν την κομματική τους πελατεία. Οι ιδεολογικές και πολιτικές προτιμήσεις περνούσαν σε δεύτερη μοίρα, αφήνοντας την Αριστερά μακριά από τη διεκδίκηση της εξουσίας.
Η τομή του 2012
Η συνεχής παρουσία της Αριστεράς στο περιθώριο της πολιτικής ζωής τελείωσε το 2012 με την απόφαση του ΣΥΡΙΖΑ να αναζητήσει συμμάχους για σταδιακή αλλαγή της κοινωνίας και να διεκδικήσει τη διακυβέρνηση της χώρας . Οι συγκυρία τον βοήθησε και τον εξέθρεψε η ανικανότητα και ο εκφυλισμός του παλιού πολιτικού συστήματος. Με ρεαλιστικές προτάσεις αγκάλιασε όλα τα στρώματα του πληθυσμού κυρίως τους νέους που δεν έχουν τα βιώματα της συναλλαγής με το πελατειακό καθεστώς. Ο ΣΥΡΙΖΑ με την τακτική του και το πρόγραμμά του έπεισε πολλούς παλιούς δεξιούς να ξεπεράσουν τις προκαταλήψεις τους προς την Αριστερά. Με τη συγκρότηση της Νέας κυβέρνησης και τη συμμετοχή τμήματος της Δεξιάς (ΑΝΕΛ), προσπαθεί να πείσει τους πιο δύσπιστους ότι η Αριστερά δεν θα είναι μια ευκαιριακή παρένθεση. Ότι μπορεί να κυβερνήσει αποτελεσματικά και να υπερασπιστεί τα δίκαια των λαϊκών στρωμάτων. Ότι μπορεί να προστατέψει την ακεραιότητα και την θέση της πατρίδας μας στο σύγχρονο κόσμο.
Η επιλογή του Π. Παυλόπουλου
Ένας δεξιός στην προεδρία της Δημοκρατίας στηριζόμενος από το ΣΥΡΙΖΑ αποτελεί για τους συντηρητικούς μέχρι τώρα πολίτες εγγύηση ότι ο ΣΥΡΙΖΑ και η Αριστερά είναι πλέον παράγοντας εθνικής σταθερότητας. Οι δεξιοί που τον ψήφισαν το 2015 δεν έχουν να φοβούνται τίποτα και θα πρέπει να αισθάνονται δικαιωμένοι για την τόλμη που επέδειξαν να απαγκιστρωθούν από τις παλιές τους επιλογές. Η επιλογή του Π. Παυλόπουλου από την Αριστερά θέτει τέλος στη μονοτονία της εναλλαγής των αστικών κομμάτων στην εξουσία και κάνει την Αριστερά πρωταγωνιστή της Εθνικής προσπάθειας για ανόρθωση. Δίνει στο ΣΥΡΙΖΑ εθνικό και πατριωτικό χαρακτήρα γεγονός που θα αποφέρει την πολιτική του κυριαρχία για αρκετά χρόνια. Αυτές οι σκέψεις, που από πρώτη ματιά δεν γίνονται κατανοητές , οδήγησαν κατά τη γνώμη μου τον Α. Τσίπρα να υπερβεί τις γκρίνιες και τα εκ πρώτης όψεως αυτονόητα.
Η προσωπικότητα του Π. Παυλόπουλου ήταν απόλυτα συμβατή με τους σχεδιασμούς του Πρωθυπουργού, και μένει να αποδειχτεί στο τέλος αν και στο σημείο αυτό το ΄΄ κομματικό ρίσκο ΄΄ του Α. Τσίπρα θα αποβεί χρήσιμο για το κόμμα του αλλά και για την παραπέρα πορεία της χώρας.
Κ. Σκούρας
Λήμνος 20/2/2015
