Οι Έλληνες εκπαιδευτήκαν τόσα χρόνια από το πολιτικό σύστημα ώστε να μην μπορούν να εγκαταλείψουν την μαμά-κράτος. Θέλουν να βλέπουν την μαμά τους, να φροντίζει για όλα. Για την δουλειά τους, για την υγεία τους, για την εκπαίδευσή τους. Αυτό που δεν βλέπουν πλέον είναι πως αυτή η μαμά έχει γεράσει, μετά βίας περπατάει και αρχίζει να χάνει τα λογικά της.
Γιατί θα πτωχεύσουμε όμως; Επειδή τα πέντε χρόνια της κρίσης, δεν μας δίδαξαν τίποτα! Συνεχίζουμε να ψηφίζουμε κόμματα που προτείνουν ως λύση στην καρκινοπαθή οικονομία μας, τα παυσίπονα και όχι της χημειοθεραπείες, επειδή οι δεύτερες είναι πιο δυσάρεστες. Ο καρκίνος όμως δεν θεραπεύεται με παυσίπονα. Εδώ θα έρθει κάποιος να πει, πως η δημοκρατία δεν έχει αδιέξοδα. Η δημοκρατία μπορεί να μην έχει αδιέξοδα, μπορείς όμως να οδηγηθείς σε αδιέξοδα με δημοκρατικούς τρόπους και αυτό είναι κάτι που πρέπει να το κατανοήσουμε.
Ένας δεύτερος λόγος που θα οδηγηθούμε στην χρεοκοπία, είναι η εθελοτυφλία. Όσο πιστεύουμε πως τα μνημόνια έφεραν την κρίση στην Ελλάδα και όχι η κρίση τα μνημόνια, όσο δεν παραδεχόμαστε πως στην Ελλάδα, όσο και αν μας ακούγεται δυσάρεστο, όλοι μαζί τα φάγαμε και συνεχίζουμε να τα τρώμε, όσο πιστεύουμε πως το δημόσιο χρέος δεν είμαστε υποχρεωμένοι να το αποπληρώσουμε επειδή είμαστε ωραίοι ως Έλληνες, ότι η ανάπτυξη έρχεται με έναν νόμο στη βουλή, ότι η ανεργία σβήνεται με ένα νόμο και ένα άρθρο πάλι στη βουλή και πως οι Γερμανοί είναι τοκογλύφοι με σκοπό να κατακτήσουν την χώρα μας, δεν θα δούμε ποτέ φως στην άκρη του τούνελ.
Όσες φορές στην ιστορία της Ελλάδας, βρισκόμασταν στο χείλος του γκρεμού, κάναμε πάντα ένα βήμα μπροστά και αφού πέφταμε, διαπιστώναμε πως υπήρχε πράγματι γκρεμός. Δεν θα ήταν προτιμότερο αυτή την φορά, να δούμε τον γκρεμό προτού πέσουμε και να απολαύσουμε την θέα;
