του Πέτρου Παπασαραντόπουλου | Μεταρρύθμιση

Υπάρχει μια «επαναστατική» τελετουργία που επαναλαμβάνεται με μονότονο τρόπο στα σχεδόν 40 χρόνια της Μεταπολίτευσης. Συνδικαλιστικές οργανώσεις, ομάδες συμφερόντων, αυτοανακηρυγμένοι εκπρόσωποι του λαού και κάθε λογής «συλλογικότητες», όταν θέλουν να διαμαρτυρηθούν για κάτι ή να διεκδικήσουν τα αιτήματά τους, καταλαμβάνουν δημόσιους χώρους, ακυρώνουν τη λειτουργία τους, που είναι η προσφορά υπηρεσιών στο κοινωνικό σύνολο, και ανακοινώνουν ότι θα συνεχίσουν την κατάληψη «μέχρις εσχάτων».

του Σακελλάρη Σκουμπουρδή | Athensvoice

Είναι κοινός τόπος ότι η κοινωνία μας διαλύεται υπό το βάρος των ανομιών της. Είτε το αποδίδει υποκριτικά στο κακό πολιτικό σύστημα που τη διαχειρίζεται, είτε συναισθάνεται και παραδέχεται την ευθύνη της για αυτό, βιώνει έντονα το αδιέξοδο. Και επειδή λύσεις δεν βλέπει μπροστά της, διακατέχεται από αύξοντα φόβο και ανασφάλεια.

του Γιώργου Φλωρίδη | Protagon

Πριν από μερικά χρόνια ο Φερνάντο Σάντος -όταν ήταν ακόμη προπονητής στον ΠΑΟΚ- έδωσε μια διάλεξη στο Κιλκίς με θέμα την οργάνωση του Ποδοσφαίρου. Πήγα να τον ακούσω, όχι μόνο ως «βαμμένος» Παοκτσής, αλλά και χάρη στην εκτίμηση που έτρεφα στο πρόσωπό του, έχοντας παρακολουθήσει τη δουλειά του ως προπονητή και γνωρίζοντας τον σεβασμό που ενέπνεε η δημόσια συμπεριφορά του.

του Γιώργου Φλέσσα | Athensvoice

Επί έντεκα εβδομάδες παραμένουν κλειστά το Πανεπιστήμιο Αθηνών και το Πολυτεχνείο, διαλύοντας το όποιο κύρος τούς είχε απομείνει. Είναι αυτονόητο ότι αν χαθεί το εξάμηνο, οι επιπτώσεις, τόσο στα ίδια τα ιδρύματα, όσο και στους φοιτητές, θα είναι ακόμη μεγαλύτερες.

Το blame game ανάμεσα στους υπαλλήλους (που πρόεκυψαν από τις πελατειακές σχέσεις των αυτοδιοικούμενων ΑΕΙ και του κράτους), των πρυτάνεων (που πουλάνε επανάσταση) και του υπουργείου (που απειλεί (!) ότι θα εφαρμόσει το νόμο), καλά κρατεί. Οι μειοψηφίες της αριστεράς συνεχίζουν το καταστροφικό τους έργο, περιμένοντας να επιστρατεύσει η κυβέρνηση τους υπαλλήλους για να ξεκινήσουν την “επανάσταση” και τις καταλήψεις.

Είναι άραγε αυτό ένα σεξιστικό σχόλιο; Μήπως είναι απλά ένα καλαμπούρι; Με βάση τις συζητήσεις των τελευταίων ημερών δεν είμαι σίγουρη τι από τα δυο. Ένα καλαμπούρι κάνει το παιδί. Τι θέλουν οι φεμινίστριες και όσες φλερτάρουν με τα επιχειρήματά τους; Να φιμώσουν το παλικάρι; Και το κάθε παλικάρι; Ο σεξισμός δεν είναι καλαμπούρι.

Debate: Ελληνικό Πανεπιστήμιο

"Στις καταλήψεις του Μπέρκλευ και της Κολούμπια θα ήσασταν με το Νίξον, όχι με τους φοιτητές", ρωτάει ο Καθηγητής Δημοσίου Δικαίου στο Δημοκρίτειο Πανεπιστήμιο Θράκης, Γιώργος Κατρούγκαλος, τους συναδέλφους του Λίνα Παπαδοπούλου, Αριστείδη Χατζή και Παναγιώτη Γκλαβίνη. Στη συνέχεια ο πρώην Πρύτανης στο ΕΜΠ, Νίκος Μαρκάτος, τους απευθύνει το ερώτημα αν θεωρούνε ότι οφείλει έστω και με χρήση βίας να προστατεύσει την κόρη του που κάποιος επιχειρεί να τη βιάσει; Και εάν ναι, η βία που θα χρησιμοποιούσε (π.χ. γροθιές) είναι 'ίδια' με τη βία του εν δυνάμει βιαστή (θεωρία των δυο άκρων);

Η αναπαραγωγή του μοντέλου σε χαμηλότερα επίπεδα δημιουργεί νεόπτωχους χωρίς ελπίδα

Του Πασχου Μανδραβελη | Καθημερινή

Στα χρόνια της κρίσης (2009-2012) οι φτωχοί στην Ελλάδα έγιναν φτωχότεροι, αλλά και περισσότεροι. Επιπλέον, σε αντίθεση με όσα λέγονται, και οι πλούσιοι έγιναν φτωχότεροι, αλλά και λιγότεροι. Αυτό είναι ένα από τα βασικά συμπεράσματα της έκθεσης που δημοσίευσε για λογαριασμό του σοσιαλδημοκρατικού Ινστιτούτου «Φρίντριχ Εμπερτ» ο αναπληρωτής καθηγητής του Οικονομικού Πανεπιστημίου κ. Μάνος Ματσαγγάνης. Στην έκθεση με τίτλο «Η ελληνική κρίση: κοινωνικές επιπτώσεις και πολιτικές ανάσχεσης» σημειώνεται ότι η λιτότητα ήταν αναπόφευκτη για την Ελλάδα, αλλά οι πολιτικές που εφαρμόστηκαν ήταν επιθετικές και αντί να απαλύνουν τις επιπτώσεις της κρίσης, ανατροφοδότησαν τις δυσμενείς επιπτώσεις της ύφεσης στην διανομή των εισοδημάτων.

του Σακελλάρη Σκουμπουρδή | Athensvoice

Γράψαμε πέρσι με αφορμή τη μνήμη της εξέγερσης του Νοεμβρίου 1973 «Εγώ Πολυτεχνείο! Εγώ Πολυτεχνείο!» και εμμένουμε στα αποσιωπούμενα αυτονόητα. Ξαναδιαβάστε το και επιβεβαιώστε πόσο βασανιστικά προβλεπτός και μονότονος είναι ο δημόσιος βίος μας. Πόσο πάντα περνάει στο ντούκου κάθε ενοχλητικός αντίλογος απέναντι στο κυρίαρχο ρεύμα. Και πόσο, του χρόνου, αν είμαστε καλά, δύσκολα θα βρούμε να πούμε κάτι καινούργιο επί του θέματος.

Λίνα Παπαδάκη | Protagon

Νομίζεις ότι είναι φοιτητής, ακόμα στο Παρίσι και βολτάρει με το κεφάλι γεμάτο σκέψεις συνδυαστικές για τη νέα εποχή. Δερμάτινα μποτάκια, εφημερίδες παραμάσχαλα και τσιγάρα, πολλά τσιγάρα παντού. Ο Φώτης Γεωργελές, ο εκδότης της Athens Voice μιλά με αφορμή τα δέκα χρόνια από το πρώτο φύλλο της εφημερίδας του, για την πόλη του, τις γυναίκες και την πολιτική ορθότητα των ανθρωποφάγων. 

Γράφει ο Κώστας Χρήστου

Η βαριά πόρτα που έκλεινε πίσω του, του θύμιζε την Κόλαση του Δάντη. Ένα μέρος σκοτεινό, απόμακρο, χωρίς ανθρωπιά ή οποιαδήποτε ελπίδα για ελευθερία. Ήταν το άντρο των τσακαλιών, που έσκιζαν σάρκες και βίαζαν ψυχές για ευχαρίστηση.