του Τάκη Θεοδωρόπουλου | Καθημερινή

Έχει δίκιο η κ. Πιπιλή που αποκαλεί τον Γιώργο Καμίνη μετριότητα. Οντως ο δήμαρχος Αθηναίων δεν πληροί τα κριτήρια της αριστείας που ισχύουν στην πολιτική δραματουργία του τόπου. Δεν έχει καταγγείλει μέχρι στιγμής τουλάχιστον τους προκατόχους του ότι του παρέδωσαν καμένη γη. Ούτε βγήκε να καταγγείλει τον κ. Παπουτσή, όταν αυτός ήταν υπουργός Δημόσιας Τάξης, ότι έχοντας επιλέξει ανάμεσα στα σπασμένα μάρμαρα και στα σπασμένα κεφάλια τα αδρανή υλικά, επέτρεπε, για καθαρά ανθρωπιστικούς λόγους, την καταστροφή του κέντρου της Αθήνας. Ναι, όντως, ο κ. Καμίνης δεν φωνάζει, δεν καταγγέλλει, και δεν δημιουργεί επεισόδια. Ενίοτε μάλιστα δείχνει και την αμηχανία του, κάτι απαράδεκτο για πολιτικό άνδρα στη χώρα των σοφών Ηρακλειδών.

του Προκόπη Δούκα | Athens Voice

«Μας βλέπουν και δεν μας θέλουν» είπε ο Αρχιεπίσκοπος Ιερώνυμος, αναφερόμενος σε ένα μεγάλο κομμάτι της κοινωνίας που αποστρέφεται τους ορθόδοξους ιερείς στη χώρα μας. Κάνοντας σκληρή αυτοκριτική, ο μοναδικός μη κουτοπόνηρος προκαθήμενος της Ελλαδικής Εκκλησίας που θυμάται όποιος μεγάλωσε στη μεταπολίτευση, ο Ιερώνυμος, θέτει επιτέλους το θέμα που θα έπρεπε πρωτίστως να απασχολεί τους ιεράρχες. Και μαζί με τον Αναστάσιο της Αλβανίας κάνει ό,τι μπορεί για να ανατρέψει τις αλγεινές εντυπώσεις που δημιουργούν εκπρόσωποι της εκκλησίας αυτής, τις τελευταίες δεκαετίες, με κύριο εκφραστή βεβαίως τον πρωτοπόρο του πολιτικαντισμού προκάτοχό του.

του Ανδρέα Ζαμπούκα | Protagon

Βράδυ Σαββάτου, στη μαρίνα του Φλοίσβου, γίνεται χαμός από μαθητές. Όσοι δεν πάνε στην πλατεία της Ν. Σμύρνης, κάνουν τη βόλτα τους σε όλο το μήκος της παραλίας, που πιάνει από την πλατεία του Π. Φαλήρου, ως τα Village για σινεμά. Είναι πραγματικά μια υπέροχη διαδρομή-πρότυπο, για όλη την παραλιακή ζώνη, με ζώνες ψυχαγωγίας και ένα πεντακάθαρο πάρκο.

του Φώτη Γεωργελέ | Athens Voice

Μια φορά, ένα γερμανικό περιοδικό, επειδή ο λαϊκισμός δεν είναι μόνο ελληνικό φαινόμενο, είχε για κύριο θέμα ότι οι Έλληνες και Κύπριοι συνταξιούχοι είναι πλουσιότεροι των Γερμανών. Στο εξώφυλλο μάλιστα είχε ένα κυπριακό γαϊδουράκι με τα κοφίνια στο πλάι να ξεχειλίζουν από ευρώ. Η Μέρκελ, την άλλη κιόλας μέρα, προς τιμήν της, βγήκε και είπε, μη λέμε σαχλαμάρες, η προσπάθεια των Ελλήνων να συσσωρεύσουν, να έχουν δική τους στέγη, ακίνητα, δεν είναι πλουτισμός, είναι ανασφάλεια. Γιατί η κοινωνική πρόνοια δε είναι σαν της Γερμανίας, οι άνθρωποι τρέμουν μην αρρωστήσουν, μη χάσουν τη δουλειά τους, μη δεν έχουν λεφτά για φάρμακα, για φακελάκια, για οίκους ευγηρίας, για νοσοκομειακή περίθαλψη, για αξιοπρεπή γηρατειά.

του Στάθη Καλύβα | Καθημερινή

Η «οικονομία του φραπέ» είναι ένα διαδεδομένο σχήμα λόγου, που χρησιμοποιείται για να περιγράψει την παθογένεια της ελληνικής οικονομίας. Ο όρος παραπέμπει σε μια εσωστρεφή οικονομία με χαμηλή παραγωγικότητα, ανταγωνιστικότητα και ποιότητα υπηρεσιών, μικρή κλίμακα και μικρή απασχόληση, αλλά μεγάλη φοροδιαφυγή. Αναφέρεται επίσης σε έναν τρόπο ζωής που χαρακτηρίζεται από νωθρότητα και οκνηρία. Κοντολογίς, περιγράφει μια παρασιτική οικονομία μέσα σε μια παρακμιακή κοινωνία.

του Σταύρου Θεοδωράκη | Protagon

Υπάρχει μια χώρα, στην άκρη της Ευρώπης - κάποιοι θα σου πουν στην αρχή της - που πολλά στράβωσαν τις τελευταίες δεκαετίες. Δεν θα πούμε τώρα ποιος έφταιξε πιο πολύ αυτά τα έχουμε συζητήσει ξανά και ξανά.

Όμως, χάσαμε. Το χρήμα έγινε Θεός. Όλα μπήκαν στις βιτρίνες και τα μαιευτήρια τα κάναμε σουίτες. Βγάλαμε τον πόνο και την αναμονή από τη γέννα και προσθέσαμε νυστέρια, φάρμακα και γάλα σε σκόνη. Μια γέννα έφτασε να στοιχίζει στην Ελλάδα όσο οι μισθοί ενός έτους. Ζούμε στη χώρα με τις περισσότερες καισαρικές στον κόσμο και τις περισσότερες ιδιωτικές θερμοκοιτίδες - αυτά τα δύο συνδέονται γιατί τα παιδιά των καισαρικών καταλήγουν σχεδόν πάντα «για λίγες μέρες στην εντατική».

της Ρέας Βιτάλη | Protagon

Τα τζου μποξ ήταν τεράστια. Φάνταζαν διαστημικά στα μάτια μου, σε μια εποχή που δεν εξυμνούσε την τεχνολογία. Μ΄ άρεσε ότι κατάπιναν αχόρταγα τις δραχμούλες μου, με το που άγγιζαν τη σχισμή τους, γι΄ αυτό και ‘γω άπληστα τα τάιζα. Δεν είχαν όλα τα τζου μποξ τα ίδια τραγούδια στα σπλάχνα τους, μπορεί εγώ να έπεφτα στα ίδια ή έτσι να τα έχω καταχωρήσει στη μνήμη μου. Δεν μ΄ άρεσαν τα τραγούδια τους. Μίρλα, ξενιτιά, «μανούλες», θρήνος, δράματα. Αραιά και πού και κανένα «μοντέρνο». Απ΄ αυτά που μ΄ έκαναν να κουνιέμαι στον ρυθμό του σέικ... ως «μοντέρνα». Μα υπήρχε και ένα τραγούδι ακαταχώρητο. Ένα τραγούδι περίεργο στα παιδικά αφτιά μου. «Η σκλάβα». Άκου λέξη για γυναίκα... Σκλάβα. «Δεν ξέρω πού πάω, δεν ξέρω τι κάνω και τι θ΄ απογίνω. Η σκλάβα σου ήμουν, η σκλάβα σου είμαι και σκλάβααααααα θα μείνω».

του Αντώνη Καρακούση | Το Βήμα

ΤΟ ΚΑΡΑΒΙ βουλιάζει, η χώρα απειλείται με πτώχευση και οι συνδικαλιστές αγρότες κατεβάζουν στην κυριολεξία τα ρολά, επιμένουν στα μπλόκα των εθνικών οδών, απαιτώντας εδώ και τώρα 12 δισ. ευρώ! Σε αυτό το ποσό υπολογίζεται η ενίσχυση των 15.000 ευρώτην οποία κατά βάση διεκδικούν οι κινητοποιημένοι αγρότες για περίπου 800.000 γεωργικά νοικοκυριά. «Εχουμε τρελαθεί τελείως;» διερωτάται η υπουργός Αγροτικής Ανάπτυξης κυρία Κατερίνα Μπατζελή όταν τής τίθεται το σχετικό ερώτημα. Και σπεύδει να απαντήσει η ίδια ότι «ζούμε, σε συνθήκες οικονομικής και εθνικής κρίσης, μιαν αθλιότητα λαϊκισμού χωρίς τέλος, από μη νομιμοποιημένους συνδικαλιστές και πολιτικά κόμματα».