Δηλώνει στο ΑΠΕ:

«Εγώ γνώρισα την κατοχή. Για να πάω στο σχολείο περνούσα πάνω από πτώματα πεινασμένων ανθρώπων, τα οποία μάζευε ένα καροτσάκι του δήμου. Λοιπόν, όταν μου λένε ότι υπάρχει κρίση, γελώ».

Αναφερόμενη στην εικόνα που έχει ο μέσος πολίτης στο εξωτερικό για τους Έλληνες, ανέφερε ένα πρόσφατο περιστατικό που βίωσε:

 «Δεν θέλω, πλέον, να ζω. Θέλω να διατηρήσω την αισιοδοξία μου αλλά δεν μου το επιτρέπουν τα "πράγματα" όπως έχουν καταστεί. Και σε κοινωνικό και σε προσωπικό επίπεδο. Κοινωνικά, μ' αυτή την κατάπτωση την οικονομική, αλλά όχι μόνο. Είναι πολιτικό το πρόβλημα και βεβαίως και πρόβλημα παιδείας.». Είναι τα λόγια του Εμμανουήλ Κριαρά, στην τελευταία συνέντευξη που παραχώρησε το 2013, σε ηλικία 107 ετών, στη δημοσιογράφο Βίκυ Χαρισοπούλου, για το ΑΠΕ/ΜΠΕ.

Γράφει ο Κωνσταντίνος Σκούρας στο avgi.gr

Αφήσαμε δεξιά μας στο Βάρος την απολιθωμένη σεκόγια να ξαπλώνει στη ζεστή αγκαλιά της Λημνιακής γης και προχωρήσαμε βόρεια. Η παραλία Κότσινα γλυκιά και μαγευτική περιμένει την ‘'αξιοποίηση'' από τους ειδικούς τους ξεπουλήματος Σαμαρά και Βενιζέλο συνεπικουρούμενους από τα άβουλα πιόνια που τοποθέτησαν στο ΤΑΙΠΕΔ.

Ταραχώδης η προηγούμενη εβδομάδα για το Νοσοκομείο της Λήμνου. Συναντήσεις, συζητήσεις, λεκτικές διαμάχες...

Με αφορμή τα γεγονότα αυτά, γράφει ο Κωνσταντίνος Σκούρας:

του Σίμου Γεωργόπουλου, «οινογράφος» και σύμβουλος οίνου | andro.gr

Εδώ και χρόνια απορούσα γιατί, ενώ η Ελλάδα διαθέτει τόσο πολύ και τόσο καλό Μοσχάτο, δεν παράγει αφρώδη κρασιά από αυτό. Εντάξει, η παραγωγή αφρωδών δεν είναι απλή υπόθεση, αλλά η επιτυχία των Moscato d’ Asti με έκανε να… αφρίζω από το κακό μου, αφού ήμουν πεπεισμένος ότι μια επιτυχημένη εγχώρια εκδοχή θα μπορούσε να τα κοιτάξει στα μάτια.

της Ξένιας Κουναλάκη | Καθημερινή

Ενα αυτόματο όπλο κι ένα τεράστιο κόκκινο Χ από πάνω να το διαγράφει. Αυτό απεικόνιζε η αφίσα που είδα σε ένα σχολείο του ΟΗΕ, όταν πριν από χρόνια ταξίδεψα στη Δυτική Οχθη. «Είναι κάποιο συμβολικό μήνυμα; Οχι στη βία;» ρώτησα αφελώς τον διευθυντή. «Οχι καθόλου», απάντησε. «Πολλοί γονείς, ακόμη και έφηβοι μαθητές έρχονται με τα όπλα τους», μου εξήγησε. Προχθές ένα αντίστοιχο σχολείο του ΟΗΕ, ασφαλές -υποτίθεται- καταφύγιο για αμάχους, βομβαρδίστηκε στη Γάζα. Το Ισραήλ (και η Παλαιστίνη) είναι μια χώρα στην οποία τίποτα δεν είναι αυτονόητο. Ούτε ότι οι γονείς δεν κουβαλούν τα όπλα τους στο σχολείο ούτε ότι δεν είναι δυνατόν να βομβαρδίζονται σχολεία.

Γράφει ο Κώστας Σκούρας

Βιβλιοκριτική

"Μη μου πεις το τέλος"

Της Μαρίας Λιάσκα - Μαυράκη

Μυθιστόρημα   2014

Άνεμος εκδοτική

Τη στιγμή που η Λήμνος, διαμαρτύρεται και δικαίως γιατί η συγκοινωνία που διαθέτει αποτρέπει τη δυνατότητα από το νησί, να αποσπάσει μεγαλύτερο κομμάτι της τουριστικής πίτας, ένα άλλο νησί στα νότια, γίνεται αντικείμενο αρνητικής κριτικής για τον αντίθετο ακριβώς λόγο.

Γράφει ο ακτινοδιαγνωστής γιατρός, Θέμης Ζέρφος

Οι ασφαλισμένοι του ΕΟΠΥΥ (δηλαδή αυτό το μόρφωμα που έχει μαζέψει σχεδόν όλα τα δημόσια ασφαλιστικά ταμεία και που πληρώνουμε όλοι, αλλά και που κοροϊδεύει "εκ γενετής" τον κόσμο), πρέπει να γνωρίσουν κάποια πράγματα, γιατί ήμαστε όλοι εκτεθειμένοι.