Βρίσκεστε εδώ:Αρχική>>Υγεία>>Η κατάθλιψη ζει στο διπλανό δωμάτιο

banner roots

Η κατάθλιψη ζει στο διπλανό δωμάτιο
10.05.2016 | 17:50

Η κατάθλιψη ζει στο διπλανό δωμάτιο

Συντάκτης:  FM 100 Newsroom
Κατηγορία: Υγεία

Γράφει ο Πέτρος Κεχαγιάς
MSc Νευροψυχολόγος, Ψυχοθεραπευτής
Υπ. Διδάκτωρ Ιατρικής Α.Π.Θ.
www.facebook.com/psychologoslimnos
www.psychologoslimnos.weebly.com

Πολλοί άνθρωποι που υποφέρουν από κατάθλιψη βιώνουν την κατάστασή τους σα να έχουν ένα μόνιμο, ενοχλητικό «συγκάτοικο» που επηρεάζει τη ζωή τους μέσα στο «σπίτι».

Η «συγκατοίκηση» γίνεται συχνά αφόρητη για το άτομο το οποίο κάνει συνεχώς υποχωρήσεις με αποτέλεσμα να ενδυναμώνει όλο και περισσότερο η κυριαρχία της κατάθλιψης. Κάποιος θα μπορούσε να παρουσιάσει τη διαμονή του μέσα σε ένα τέτοιο «σπίτι» ως εξής:

Η κατάθλιψη ζει στο διπλανό δωμάτιο.

Ακούω συχνά τα βαριά μελαγχολικά της βήματα να σέρνονται πέρα δώθε. Έχουν ένα χαρακτηριστικό ήχο που όταν τον ακούω καταλαβαίνω ότι Αυτή (η κατάθλιψη) ξύπνησε και έχει διάθεση για παιχνίδια. Συχνά παραμένει στο δωμάτιό της και με ενοχλεί μόνο με τις φωνές και τις κραυγές της. Άλλες φορές κάνει κάτι πιο τρομακτικό. Αγγίζει με τα παγωμένα της χέρια το κλειδί της πόρτα της και με βασανιστικά αργό ρυθμό την ξεκλειδώνει για να βγει έξω. Κάνει τα πάντα για να συνειδητοποιήσω την παρουσία της. Κάνει τα πάντα για να της λέω πάλι και πάλι πως δεν την αντέχω άλλο. Όμως αυτή είναι και πάλι εκεί. Στο διπλανό δωμάτιο.

Δεν της αρέσει ο ήλιος, ούτε η μέρα, ξυπνάει όταν νυχτώνει, κοιμάται όταν ξημερώνει. Τραβάει τις μαύρες κουρτίνες στο σπίτι για να μη μπαίνει φως και έτσι μένω κι εγώ στο σκοτάδι. Έμαθα να ζω στα σκοτεινά. Μαθαίνω πως ο κόσμος είναι σκοτεινός, μαύρος, όπως φαίνεται μέσα από τις βαριές της κουρτίνες.

Στο σπίτι Αυτή δεν ασχολείται με τίποτα. Μόνο μαζί μου. Όταν έχει όρεξη πέφτει στο πάτωμα, γαντζώνεται από τα πόδια μου και σταματάει το περπάτημά μου. Κουράζομαι πολύ όταν το κάνει αυτό και το μόνο που θέλω εκείνη την ώρα είναι να καθίσω στην καρέκλα και να μη σηκωθώ μέχρι να φύγει και να επιστρέψει στο δωμάτιό της. Άλλες φορές, κάθεται απλά απέναντί μου και με κοιτάζει στα μάτια προσπαθώντας να διαβάσει τις σκέψεις μου. Έχει λόγο για ό,τι σκέφτομαι και πάντα μου λέει ότι κάνω λάθος.

Κάποιες μέρες είναι πολύ θυμωμένη. Μένει κλεισμένη στο δωμάτιό της, δε σηκώνεται από το κρεβάτι της και μου φωνάζει μέσα από τον τοίχο που μας χωρίζει. Άλλωτε μου θυμίζει τα λάθη και τις απογοητεύσεις για τη ζωή μου, άλλωτε μου λέει πως θα είναι καλύτερα το μέλλον να μην έρθει ποτέ και άλλες φορές με απειλές μου θυμίζει πως θα κάθεται για πάντα μαζί μου, σε αυτούς τους τέσσερις τοίχους, για να είναι η μόνη μου παρέα, να μη με αφήσει να βγω, να μη με αφήσει να κάνω τίποτ’ άλλο στη ζωή.

Όταν φοβάται, είμαι το μόνο της στήριγμα. Τρέχει για να με βρει όπου κι αν βρίσκομαι, απλώνει τα χέρια και τα πόδια της και αγκαλιάζει το πρόσωπο και το λαιμό μου. Με σφίγγει δυνατά μέχρι να μη μπορώ να μιλήσω, να της ζητήσω λίγο αέρα, λίγο χώρο και να την καθησυχάσω. Της αρέσει τότε να μου ψιθυρίζει πως ο κόσμος την τρομάζει και πως αισθάνεται ευάλωτη οπουδήποτε μέσα στο σπίτι. Την τρομάζουν τα μαχαιροπίρουνα, η σκόνη στα μπιμπελό, οι διαφημίσεις στην τηλεόραση και οι συγγενείς μου που με επισκέπτονται σπάνια. Όταν αρχίζει να κλαίει, τα πράγματα γίνονται ακόμη χειρότερα. Ασταμάτητα.

Ο μόνος τρόπος να απαλαγώ από Αυτήν είναι να τη διώξω από το σπίτι. Το έχω προσπαθήσει δύο φορές στο παρελθόν, όμως επέστρεψε γιατί δεν είχε κάπου αλλού να μείνει. Την λυπήθηκα. Της άνοιξα και μπήκε. Τώρα ζει στο διπλανό δωμάτιο.

Το συγκεκριμένο κείμενο αποτελεί μία αλληγορία και έχει σκοπό να παρουσιάσει σύντομα και με συμβολικό τρόπο το πως είναι να ζει ένας άνθρωπος με κατάθλιψη. Περισσότερα μπορείτε να διαβάσετε σε αυτό το άρθρο.

 

Ακολουθήστε το limnosfm100.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις.
Μοιραστείτε το