Βρίσκεστε εδώ:Αρχική>>Υγεία>>Γιατί το παιδί μου συμπεριφέρεται έτσι; | Αιτίες που τα παιδιά δεν ακούν τους γονείς

banner roots

Γιατί το παιδί μου συμπεριφέρεται έτσι; | Αιτίες που τα παιδιά δεν ακούν τους γονείς
13.04.2016 | 20:29

Γιατί το παιδί μου συμπεριφέρεται έτσι; | Αιτίες που τα παιδιά δεν ακούν τους γονείς

Συντάκτης:  FM 100 Newsroom
Κατηγορία: Υγεία

Γράφει η Φανή Λούγκλου, ΜΑ Κλινική Ψυχολόγος-Παιδοψυχολόγος

«Γιατί δεν με ακούει;», «Γιατί δεν κάνει αυτό που θα του πω;», «δε δίνει σημασία» είναι μερικές από τις απορίες που έχουν οι γονείς σχετικά με τη συμπεριφορά του παιδιού τους. Απορίες που συνήθως συνδέονται με ενοχές ότι εκείνοι ίσως δεν κάνουν κάτι καλά.

Η κακή συμπεριφορά των παιδιών, η αντιδραστικότητα και η ανυπακοή εξαρτώνται τόσο από τους χειρισμούς των γονιών, όσο και από την ιδιοσυγκρασία του παιδιού.  Είναι ένας φαύλος κύκλος που παιδεύει γονείς και παιδιά.  Η δύσκολη ιδιοσυγκρασία του παιδιού οδηγεί σε λάθος ή υπερβολικούς χειρισμούς από το γονείς, οι οποίοι χειρισμοί προκαλούν περισσότερο τα αρνητικά χαρακτηριστικά του παιδιού.

Ποια είναι όμως αυτά τα χαρακτηριστικά; Η ψυχοθεραπεύτρια Heidi Kaduson έχει εντοπίσει οχτώ από αυτά που παρακινούν τα παιδιά να συμπεριφερθούν άσχημα. Το πρώτο είναι το επίπεδο ενέργειας και η αντίδραση στο ερέθισμα. Ένα παιδί μπορεί να χρειάζεται πολλές υπενθυμίσεις ή επαναλήψεις για να κάνει κάτι. Χρειάζεται κόπο για να αποφασίσει να ξεκινήσει. Στο άλλο άκρο έχουμε παιδιά που είναι πολύ ενεργητικά. Δεν κάθονται λεπτό, από την ώρα που θα ξυπνήσουν μέχρι την ώρα που θα πάνε για ύπνο. Και στις δύο περιπτώσεις δημιουργείται εκνευρισμός γιατί το παιδί δεν κάνει αυτό που πρέπει ή αυτό που του λένε. 

Άλλο χαρακτηριστικό είναι το επίπεδο προσοχής. Όσο πιο εύκολα αποσπάται η προσοχή του παιδιού, τόσο πιο πολύ φαίνεται ότι είναι ανυπάκουο.  Αλλάζει γρήγορα δραστηριότητες, παιχνίδια, αργεί να τελειώσει τη μελέτη του, αφήνει πράγματα ανολοκλήρωτα, χρειάζεται παρότρυνση.

Έπειτα, η παρορμητικότητα, η συμπεριφορά χωρίς σκέψη για τις συνέπειες, ίσως είναι ακόμα μια αιτία κακής συμπεριφοράς. Το παιδί ενεργεί χωρίς να σκέφτεται τι θα γίνει μετά και δείχνει να μη μαθαίνει από τις συνέπειες, ακόμα κι αν αυτές εφαρμόζονται σωστά.

Το επόμενο χαρακτηριστικό είναι η συναισθηματικότητα. Από τη μια, υπάρχουν παιδιά – γρίφοι που δεν εκφράζουν κανένα συναίσθημα, θετικό ή αρνητικό. Ο γονιός δυσκολεύεται να καταλάβει το παιδί του και συχνά δημιουργούνται εντάσεις. Από την άλλη, έχουμε παιδιά με πολύ έντονες συναισθηματικές εκφράσεις, και θυμού και χαράς, που δημιουργούν αρκετά προβλήματα και διαμάχες.

Στη συνέχεια, η κοινωνικότητα επηρεάζει τη συμπεριφορά του παιδιού. Ένα παιδί που είναι πιο μοναχικό δύσκολα ενσωματώνεται σε ομάδες και νιώθει άβολα όταν βρίσκεται με πολύ κόσμο. Η πίεση να ενταχθεί σε ομάδα ή να παίζει με άλλα παιδιά φέρνει αντίδραση. Αντιθέτως, ένα υπερβολικά κοινωνικό παιδί, που μιλά με όλους, γνωστούς και αγνώστους, πιάνει εύκολα φιλίες με οποιονδήποτε και ζωντανεύει όταν βρίσκεται ανάμεσα σε πολύ κόσμο, αντιδρά όταν είναι μόνο του ή όταν του βάζουν περιορισμούς.

Ακόμα είναι χαρακτηριστικό είναι οι συνήθειες. Όταν το παιδί είναι ευέλικτο, δεν χρειάζεται αυστηρό πρόγραμμα και προσαρμόζεται εύκολά στις αλλαγές. Όταν όμως το παιδί αρνείται να βγει από τη ρουτίνα του, δεν δέχεται αλλαγές στις συνήθειές της οικογένειας ή τις δικές του και δυσκολεύεται να προσαρμοστεί, τότε σίγουρα θα αντιδράσει έντονα.

Πολλές φορές τα σωματικά χαρακτηριστικά επηρεάζουν τη συμπεριφορά του παιδιού. Σ’ αυτά περιλαμβάνονται βοηθήματα ακοής, αναπηρίες, τραυματισμοί, ασθένειες, κτλ. Επίσης, μπορεί το παιδί να είναι υπέρβαρο ή πολύ πιο ψηλό ή πιο κοντό από τα υπόλοιπα παιδιά της ηλικίας του.

Τέλος, σημαντικό ρόλο παίζουν και οι αναπτυξιακές ικανότητες του παιδιού. Εδώ περιλαμβάνεται οποιαδήποτε καθυστέρηση στην ανάπτυξη που κάνει το παιδί να ξεχωρίζει από τα υπόλοιπα παιδιά της ηλικίας του.

Συχνά υπάρχει μια αίσθηση παραίτησης από τους γονείς («δεν μπορώ να κάνω τίποτα») και μια φαινομενική άρνηση από τη μεριά του παιδιού να αλλάξει. Η αλήθεια όμως είναι ότι το παιδί δεν ξέρει πώς να αλλάξει και πιθανώς οι διορθωτικές κινήσεις από τους γονείς είτε είναι υπερβολικές είτε δεν εφαρμόζονται με συνέπεια. Για να υπάρξει συνεργασία, και αλλαγή, πρέπει οι γονείς πρώτα να αποδεχτούν την προσωπικότητα του παιδιού κι έπειτα, θέτοντας μικρούς και ρεαλιστικούς στόχους τους οποίους του παιδί μπορεί να πετύχει, να προσπαθήσουν να αλλάξουν ό,τι δυσκολεύει αυτούς και το παιδί. Το παιδί μαθαίνει να διαχειρίζεται τα αρνητικά χαρακτηριστικά του, καταλαβαίνει ότι κάποια πράγματα μπορεί να τα αλλάξει, ενώ οι γονείς αποκτούν τον έλεγχο κι έτσι μειώνονται οι εντάσεις, η κούραση και οι απογοητεύσεις. 

 

Ακολουθήστε το limnosfm100.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις.
Μοιραστείτε το