Μαζευόμαστε γύρω από τραπέζια που φοβόμαστε να ακουμπήσουμε, παίρνουμε απόσταση και φωνάζουμε – γιατί εσύ, πότε μίλησες, πότε άγγιξες, πότε κράτησες την αναπνοή σου την ώρα που ρουφούσες τον καπνό, να μην σου μείνει ανάσα, να κλείσει ο λαιμός σου από ντροπή, πότε ζήτησες να πιεις από το ποτήρι μου και σου είπα όχι, τώρα να πληρώσεις το λογαριασμό και να φύγεις, γι'αυτό ήρθες, γι'αυτό δεν θα μείνεις ποτέ, το ήξερες από την αρχή.
Βγαίνουμε μόνο στα μέρη που ξέρουμε, φοβόμαστε το καινούριο μην τυχόν και λερωθεί η μνήμη – ποια μνήμη, ακόμα να μάθεις το παιχνίδι του χρόνου, μέχρι να αναπολήσεις το ποτάμι εκείνο έχει χαθεί στην θάλασσα. Να στείλεις μήνυμα, να πάρεις τηλέφωνο, τόσες εφαρμογές για επικοινωνία και τα χέρια σου ακόμα αγκαλιάζουν το κενό. Θα έρθει, το λέει και ο Thom Yorke, τον εμπιστεύεσαι, σου είχε πει κάποτε ότι δεν θα αντέχεις το ξυπνητήρι και βγήκε αληθινός.
Και τώρα;
Μην πεις την τελευταία λέξη, οι τελείες μπαίνουν μόνες τους, όταν έρθει η ώρα να ξεκινήσει νέα πρόταση
Πηγή: Τα χαμένα επεισόδια