Θυμάμαι μια ζωή, όταν έλεγα ότι είμαι από τη Λήμνο, ο κόσμος με κοιτούσε με απορία και κάπως απαξιωτικά. Πού είναι η Λήμνος, πόσο κόσμο έχει, τι έχετε εκεί, τι παράγετε, αν οι πεταλούδες πετούν ελεύθερες και σιγά τη Λήμνο και τρεις λαλούν και δυο χορεύουν. Την ίδια ώρα μιλούσαν για τη Σάμο, τη Νάξο, τη Μυτιλήνη (τυχαία ονόματα) και γενικά για οποιοδήποτε άλλο νησί λες και ήταν η Εδέμ. Ειδικά όταν άνοιξε η σχολή στη Λήμνο του 2009, η φράση «Η Λήμνος έχει πανεπιστήμιο» ακουγότανε σαν ένα κακόγουστο ανέκδοτο. Το πρόβλημα δεν είναι αυτό. Ότι ακουγότανε. Το πρόβλημα είναι ότι ακόμα ακούγεται. Περισσότερο από τους ντόπιους, πάρα από τους "ξένους"...
«Και σιγά τη σχολή που έχουμε».
Από τη σχολή, λοιπόν, αυτή τελειώνεις Επιστήμονας Τροφίμων και Διατροφής. Ούτε διατροφολόγος, ούτε διαιτολόγος. Ένας επιστήμονας που ασχολείται με το τρόφιμο από τη στιγμή της πρώτης ύλης μέχρι αυτήν της παραγωγής, της επεξεργασίας, της συντήρησης, της συσκευασίας. Ένας επιστήμονας που έχει γνώσεις χημείας, βιοχημείας, μικροβιολογίας, φυσιολογίας και εν τέλει διατροφής και μάρκετινγκ. Πιο ισχυρό χαρτί, περισσότερες ευκαιρίες και πολύ μεγαλύτερη ευκολία στο να ακολουθήσεις μετά, με μεταπτυχιακές σπουδές, την διατροφολογία, τη διαιτολόγια ή την τεχνολογία τροφίμων...
«Και σιγά τη βάση. Ως τελευταία επιλογή τη θεωρούν τα παιδιά».
Φέτος το τμήμα είναι αυτό με την υψηλότερη βάση από όλα τα τμήματα του Πανεπιστημίου Αιγαίου. Αυτό έχει διπλή ανάγνωση. Η πρώτη, η αρνητική, είναι η απαξίωση του περιφερειακού πανεπιστημίου. Γιατί «είναι μακριά», γιατί «σιγά μωρέ, ποιο Πανεπιστήμιο Αιγαίου» και «πού να στέλνω τώρα το παιδί μου» και άλλα παρεμφερή. Η απάντηση είναι απλή. Όταν έχεις να στείλεις το παιδί σου για μάθημα σε ένα σχολείο ή σε ένα φροντιστήριο που θα έχει 100 παιδιά, μ’ έναν καθηγητή συνήθως αποξενωμένο που δε θα τον απασχολούν οι απορίες των παιδιών και σε ένα άλλο φροντιστήριο που θα κάνει μάθημα με 10 παιδιά και που ό,τι απορία έχει θα την θέτει κ θα την λύνει επί τόπου, πού θα το έστελνες; Χώρια το περιβάλλον και ο κοινωνικός περίγυρος. Πού θα στο προσέξουν περισσότερο το παιδί σου; Στην αποξενωμένη μεγαλούπολη ή στην μικρή κωμόπολη – χωριό, όπως είναι η Μύρινα;
Από την άλλη, όμως, βλέπουμε το ποτήρι μισογεμάτο γιατί αυτή είναι η πραγματικότητα.
Το γεγονός ότι το τμήμα, την έβδομη χρονιά της λειτουργίας του, είναι αυτό με την υψηλότερη βάση σε όλο το πανεπιστήμιο, λέει κάτι. Ότι γίνεται δουλειά. Ποιοτική δουλειά. Και από φοιτητές και από καθηγητές.
Μαζί με τους νεοεισαχθέντες, οι φοιτητές που θα έχουν περάσει στο νησί μέχρι τέλος χρονιάς θα φτάνουν κατά προσέγγιση τους 700 ή 800. Μέχρι τώρα έχουν πάρει πτυχίο περί τα 50 άτομα, εκ των οποίων σχεδόν όλα έχουν απορροφηθεί σε μεταπτυχιακά, είτε του εσωτερικού είτε του εξωτερικού. Όσοι δεν κάνουν μεταπτυχιακό είναι από επιλογή και όχι επειδή δεν έγιναν δεκτοί...
Τα τελευταία πέντε χρόνια το τμήμα συμμετέχει με ομάδες φοιτητών στον πανελλήνιο διαγωνισμό Ecotrophelia (http://www.sevt.gr/gr/ecotrophelia). Κάθε χρόνο τα παιδιά βραβεύονται, παρά το γεγονός ότι είναι, από τους διαγωνιζόμενους, οι μόνοι προπτυχιακοί φοιτητές. Όλοι οι άλλοι είναι είτε μεταπτυχιακοί, είτε ολόκληρα ινστιτούτα!! Για να μην αναφέρω και το βραβείο Aegean Startups, το οποίο το κέρδισαν πέρυσι, αν θυμάμαι καλά, οι φοιτητές. Του τμήματος. Της Λήμνου!!
«Ναι, αλλά εδώ, μας κοστίζουν οι φοιτητές και η σχολή».
Και πάλι λάθος. Υπάρχουν περίπου 450 μόνιμοι φοιτητές το χειμώνα στο νησί. Αν υπολογίσεις ότι μαζί με το ενοίκιο και αυτά που ξοδεύουν αφήνουν 600 € (το λιγότερο) και κάνεις μια απλή μαθηματική πράξη (έναν πολλαπλασιασμό επί 12) προκύπτουν 450x600x12=3.240.000 €. Τόσο τους κοστίζουμε. Εμείς τους κοστίζουμε. Όχι αυτοί σε μας. Να το ξεκαθαρίσουμε.
Χώρια τα υπόλοιπα έσοδα από γονείς, φίλους και συγγενείς που είναι συχνό φαινόμενο να έρχονται διακοπές το καλοκαίρι και χώρια η διαφήμιση που γίνεται για τον τουριστικό προορισμό που λέγεται "Λήμνος".
Όμως και η Λήμνος έχει συνεισφέρει, στο εγχείρημα που λέγεται Πανεπιστημιακό Τμήμα Λήμνου.
Η Λήμνος είναι το μόνο νησί σε όλο το Πανεπιστήμιο Αιγαίου, στο οποίο ο οργανισμός που λέγεται "Πανεπιστήμιο Αιγαίου" δεν πληρώνει έστω μισό ευρώ για ενοίκιο.
Το Παντελίδειο Παρθεναγωγείο, το οποίο από Σεπτέμβρη ξαναλειτουργεί, η Κυδάδειος Βιβλιοθήκη, το Γαροφαλίδειο, το οποίο είναι υπό κατασκευή και έχει πλέον δρομολογηθεί και το Χριστοδουλίδειο, το οποίο έχει ζητήσει η "Ανεμόεσσα" για να το κάνει αρχαιολογικό μουσείο (δεν ξέρω αν προσέφερε και τι ως αντάλλαγμα), ανήκουν όλα στο πανεπιστήμιο τα οποία έχουν παραχωρηθεί είτε από το Δήμο είτε από Λημνιούς συμπατριώτες μας! Στο πανεπιστήμιο! Δωρεάν! (Ειλικρινά δεν ξέρω αν και πού έχει ξαναγίνει κάτι τέτοιο για να λειτουργήσει μια σχολή της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης!)
Επίσης, όταν χρειάζεται για κάποιες ώρες τη βδομάδα, ο Δήμος παραχωρεί και το "Μαρούλα".
Όποιος νομίζει ότι θα μπορούσε να κάνει κάτι πιο ανταποδοτικό με αυτά τα κτίρια, ας δει το επταψήφιο νούμερο παραπάνω.
Επίσης, όποιος νομίζει ότι καθώς ετοιμαζόμαστε να διανύσουμε τον όγδοο χρόνο λειτουργίας, όλα αυτά είναι λίγα επιτεύγματα, ας φροντίσει πρώτα να ρωτήσει στο Καρλόβασι και στην Σάμο, για παράδειγμα, πόση πρόοδο είχαν καταφέρει στα αντίστοιχα οχτώ πρώτα χρόνια. Έχω σπουδάσει εκεί και ξέρω. Πιστέψτε με, ήταν πολύ πιο πίσω από μας. Ειδικά σε θέματα υποδομής.
«Καλά όλα αυτά, αλλά οι φοιτητές είναι φοιτητές και κοιτάνε τη δουλειά τους».
Άλλο ένα μεγάλο λάθος. Καλώς ή κακώς, ο φοιτητής είναι ένα παιδί 20 χρονών. Έχει πάθος και ανησυχίες. Τα τελευταία τέσσερα χρόνια έχουν γίνει τέσσερις φοιτητικές εκφράσεις (φεστιβάλ χορού, θέατρο, αθλητικές δραστηριότητες κλπ). Όχι, δεν συμμετέχουν μόνο φοιτητές! Η συμμετοχή της ντόπιας νεολαίας είναι πολύ μεγάλη. Είναι το μικρό μέρος που λέγαμε πριν, σε αντίθεση με μια μεγαλούπολη. Όλοι γινόμαστε ένα!
Η θεατρική τους ομάδα δε, συμμετείχε στο Πανελλήνιο φεστιβάλ αρχαίου δράματος για νέους στην Ολυμπία και στο Παγκόσμιο στη Σικελία. Τα έξοδα (5.000 €,) προς τιμήν μας, καλύφθηκαν με χορηγίες από επαγγελματίες του νησιού.
Έχουν ακόμα διοργανώσει δύο Φεστιβάλ Αλληλεγγύης, στα οποία έχουν συγκεντρώσει πάνω από 1000 €, πάνω από 200 κιλά ρούχα, φάρμακα και παιχνίδια, τα οποία βέβαια δόθηκαν σε συμπολίτες μας που τα είχαν ανάγκη.
Οι φοιτητές έχουν προσφέρει βοήθεια και στη φιλοζωική και στη φροντίδα των προσφύγων όταν χρειάστηκε και έχουν επίσης συνδράμει οικονομικά και σε οικογένειες Λημνιών που αντιμετωπίζουν οικονομικό πρόβλημα.
Οι ανάλγητοι και κακοί φοιτητές! Και παρτάκηδες!
«Σιγά τα ωά! Φιλανθρωπίες και παιχνιδάκια».
Κι όμως... Η δράση του Τμήματος δεν τελειώνει εδώ!
Το Τμήμα μέχρι τώρα και από την αρχή της λειτουργίας του, έχει θεσμοθετήσει σειρά ημερίδων με τις οποίες επιδιώκει να βγάλει τη γνώση πέρα από τους τέσσερις τοίχους του Πανεπιστημίου και να την κατευθύνει στην τοπική κοινωνία!
Ποιοι συμμετέχουν σε αυτές τις ημερίδες; Κορυφαία στελέχη επιτυχημένων επιχειρήσεων του κλάδου! Μάνατζερς και υψηλόβαθμα στελέχη που τα συναντάς πιο δύσκολα και από τον πρωθυπουργό. Προσωπικότητες που κρατάνε ψηλά τον πήχη της ελληνικής βιομηχανίας και επιχειρηματικότητας. Πιο πρόσφατο παράδειγμα, ο Πρόεδρος του Συνδέσμου Βιομηχανιών Βορείου Ελλάδος.
«Άρα όλα καλά! Τους τα έχουμε όλα έτοιμα»!
Όχι δα!!! Ή φοιτητική εστία στο "Φιλοκτήτη" στεγάζει γύρω στα 14 άτομα. Το Πανεπιστήμιο είχε την πρόθεση να καλύψει οικονομικά άλλα οκτώ δωμάτια! Δωρεάν! Guess what! Κανένα άλλο ξενοδοχείο δεν ενδιαφέρθηκε με αποτέλεσμα τα χρήματα του Πανεπιστημίου να κατευθυνθούν σε άλλο νησί!
Και συζητάμε για μια κατά κοινή ομολογία νεκρή περίοδο, από 1η Σεπτεμβρίου μέχρι 31η Ιουνίου. Μετά, τα δωμάτια αφήνονται ελεύθερα.
Δεν θέλω να σχολιάσω το γεγονός ότι όπως οι ίδιοι οι φοιτητές αναφέρουν κάποιοι επιδιώκουν να τους κλείνουν δεκάμηνο συμβόλαια... Δεν θέλω...
Εν κατακλείδι, και επειδή ίσως σας κούρασα, αν για οποιοδήποτε λόγο κάποιοι από τους συμπατριώτες μας έχουν απαξιώσει στο μυαλό τους το Πανεπιστημιακό Τμήμα της Λήμνου, ας το ξανασκεφτούν καλύτερα αυτή τη φορά.
Το νησί μας μόνο θετικά μπορεί να αποκομίσει. Και σε μερικά χρόνια, η φράση «έχω σπουδάσει Επιστήμονας Τροφίμων και Διατροφής στη Λήμνο», θα έχει πολύ μεγαλύτερη αξία από ό,τι κάποιοι φαντάζονται σήμερα. Η ποιοτική σπουδή πάντα θα φαίνεται και πάντα θα έχει αντίκρισμα...
ΥΓ Τις πληροφορίες τις συνέλεξα από τον Πρόεδρο των Φοιτητών του Τμήματος, Κωνσταντίνο Γκεζέπη και τον ευχαριστώ πολύ. Όχι τόσο για τις πληροφορίες αυτές καθαυτές, όσο περισσότερο για την προσπάθεια που κάνει αυτός αλλά και τα υπόλοιπα παιδιά για το Τμήμα και κυρίως για το νησί.
Γιατί κάποια στιγμή οι φοιτητές θα πάρουν το πτυχίο τους και θα φύγουν. Όμως θα έχουν αφήσει πίσω τους αναμνήσεις αλλά και έργο. Αναμνήσεις για αυτούς αλλά και για μας. Έργο για το νησί μας!
