Να ντυθούνε λοιπόν οι μισοί γερμανοτσολιάδες και οι άλλοι μισοί μαυροσκούφηδες του Βελουχιώτη και να δώσουν ραντεβού στα γουναράδικα, που είπε και η Ραχήλ, να καθαρίσουν. Το μέλλον, όμως, εξ ορισμού είναι μπροστά και η Ελλάδα πρέπει να ξεκολλήσει από την ευρωφοβία και να προχωρήσει σε ένα πρόγραμμα ανασυγκρότησης.
Το πρώτο βήμα θα είναι η ψήφιση μιας φιλοευρωπαϊκής κυβέρνησης. Ο,τι και να λέει, η σημερινή κυβέρνηση είναι βαθύτατα αντιευρωπαϊκή. Ακόμα και όταν ο Τσίπρας λέει ότι είναι με την Ευρώπη, εννοεί μια υποθετική Ευρώπη όπου οι πολίτες θα έχουν ψηφίσει σοσιαλιστικές κυβερνήσεις και ο ίδιος θα είναι ηγέτης τους. Για την ώρα, δεν υπάρχει ούτε μια χώρα που να το έχει κάνει, με αποτέλεσμα ο Τσίπρας να είναι ηγέτης μιας επανάστασης χωρίς επαναστάτες. Ας πούμε, όμως, ότι στις επόμενες εκλογές οι ψηφοφόροι θα βγάλουν ένα κόμμα φιλοευρωπαϊκό. Φιλοευρωπαϊκό όχι επειδή το λέει το ίδιο, αλλά επειδή έτσι το αντιλαμβάνονται οι υπόλοιπες ευρωπαϊκές χώρες.
Το φιλοευρωπαϊκό κόμμα θα πρέπει να βγει με την προεκλογική δέσμευση να εφαρμόσει το μνημόνιο. Οχι αν στη Λήμνο ο ΦΠΑ θα είναι 13% και στη Ρόδο 23%, αλλά στη θεσμική πλευρά του. Αν δηλαδή οι αποφάσεις των δικαστηρίων πρέπει να βγαίνουν μέσα σε έναν χρόνο αντί σε μια δεκαετία και αν η αξιολόγηση των δημοσίων υπαλλήλων πρέπει να είναι ουσιαστική. Να αποδεχθεί την ανάγκη της αλλαγής, που από σύνθημα της δεκαετίας του ’80 έγινε βρισιά, και να την εφαρμόσει. Και ταυτόχρονα να ζητήσει από την Ενωση ένα σχέδιο ανασυγκρότησης της Ελλάδας σε μέγεθος αντίστοιχο της δεκαετίας του ’50, αλλά με διαφορετικούς στόχους, αφού σήμερα η λύση στο πρόβλημα δεν είναι ο εξηλεκτρισμός και η αλιεία. Το πιο δύσκολο, όμως, θα είναι να πείσει τους εταίρους ότι τα λεφτά τους δεν θα πάνε στον βρόντο και να εφαρμόσει τις μεταρρυθμίσεις. Εδώ νομίζω ότι η Ελλάδα πρέπει να ζητήσει τη συνδρομή της Γαλλίας.
O Τσίπρας και ο Τσακαλώτος κατάφεραν να φέρουν συμφωνία χάρη σε ένα team Γάλλων ειδικών που επί ένα τριήμερο αυτόματα διαμόρφωνε τους όρους στο χαρτί ώστε να υπογράφονται. Κάτι αντίστοιχο να συμβεί και με το πρόγραμμα της ανασυγκρότησης: να αναλάβει την πραγματοποίησή του ένα team Γάλλων ή άλλων Ευρωπαίων που να είναι συμπαθείς στην Ελλάδα. Τα projects, δημόσια ή ιδιωτικά, να παίρνουν πρώτα την έγκρισή τους και μετά με διαδικασίες-εξπρές να πραγματοποιούνται. Με αυτόν τον τρόπο και τα λεφτά που χρειάζονται θα πέσουν στην αγορά και οι Ευρωπαίοι θα έχουν την ασφάλεια ότι δεν θα τα φάει το θεριό της γραφειοκρατίας. Τίποτα περισσότερο από μια ιδέα σε μια χώρα που πιστεύει ότι τα προβλήματα θα τα λύσουν υπουργοί που στις πλάτες τους έχουν φωτογραφίες του Αρη.
H φωνή του Κυρίου
«Κανένας δεν θα μάθει τι είδε και τι άκουσε στον δρόμο προς τη Δαμασκό…». Είναι φράση βουλευτή που παραλλήλιζε τον Αλέξη Τσίπρα με τον Απόστολο Παύλο που στον δρόμο προς τη Δαμασκό είδε και άκουσε τον Κύριο να του λέει: «Σαούλ, Σαούλ, τι με διώκεις;» και μετά ένα εκτυφλωτικό φως τον έριξε καταγής. Μετά ο Σαούλ έγινε Παύλος και πέρασε στην Ιστορία. Τι άκουσε ο Αλέξης Τσίπρας για το Grexit ώστε να γίνει μνημονιακός και να διχάσει τον ΣΥΡΙΖΑ και, κυρίως, σε ποια γλώσσα ακούστηκε η φωνή του Κυρίου είναι πιθανόν να παραμείνει άγνωστο για πάντα. Αν, πάντως, ο Κύριος μίλαγε σαν τον Τζον Γουέιν με αμερικανική προφορά, δεν θα μου προξενούσε έκπληξη.
Η εξωτερική πολιτική
Το μόνο βέβαιο είναι ότι οι προηγούμενες κυβερνήσεις της Ν.Δ. και του ΠΑΣΟΚ έμεναν στο μνημόνιο όχι επειδή είχαν κάποιο βίτσιο, αλλά επειδή οι εναλλακτικές λύσεις ήταν πολύ στενάχωρες για να τις δοκιμάσουν. Επίσης είναι σαφές ότι η εξωτερική πολιτική δεν είναι επιλογή μιας μέρας και μπορείς να την αλλάζεις την επόμενη. Και ότι η προσέγγιση με τη Μόσχα, χωρίς να προσφέρει τίποτα, στοίχισε ακριβά, περιλαμβανομένης και της απώλειας της καλής θέλησης των βαλτικών χωρών, οι οποίες δεν έχουν και τις καλύτερες εντυπώσεις από τη Σοβιετική Ενωση.
